Μια ακόμα παγκόσμια... υποκρισία

Oι παγκόσμιες μέρες ορίζουν στην καλύτερη περίπτωση μια αδυναμία του «ελεύθερου κόσμου» να σταθεί απέναντι στις ευθύνες του, και στην χειρότερη, μια ακόμη Πόντια (εκ του Πιλάτου) υποκρισία –κυρίως αυτό-, του τύπου «κάνω ό,τι μπορώ κατόπιν… εορτής, και κυρίως με ευχολόγια».

Περιμένοντας κάποιο παιδί με την ταμπέλα «ειδικές ανάγκες», να τελειώσει την άσκησή του στο τοπικό κολυμβητήριο, έγραψα προ καιρού αυτές τις σκέψεις. Σήμερα λοιπόν, «Παγκόσμια ημέρα προσφύγων, κυνηγημένων βομβαρδισμένων και θαλασσοπνιγμένων». Από ποιους άραγε;

Τίτλος : «Καμαρώνοντας παιδιά σε κολυμβητήριο»(11-6-2017)

Ζούμε τις στιγμές του επίπλαστου βίου μας,

καθώς τα τραγικά μόνο για τις ειδήσεις.

Στον κόρφο μας θα φτύσουμε «φτου-φτου!»,

μακριά αυτά, δυο βήματα τα λες πιο πέρα,

κι εμείς στα «φέις» θα τα ντύσουμε απόψε,

φατσούλα που «ουάου!», σαν όπως λέμε-δήθεν!-

βοά, φωνή εν τη ερήμω. Ήσυχα τώρα, κι αν όλα

ανήσυχα, το άλλο πρωί, «σςςςς!», ήσυχα πάλι.

Μπρος στην οθόνη μόνο θα θρηνούν, άηχες

σφαίρες σκοτωμένους, διαμελισμένα  σώματα,

διάλειμμα το λοιπόν για διαφημίσεις.

Και τα παιδιά κορμιά, χαμένα για χαμένα,

τα ξέμπαρκα σ’ ακτές δικές μας ξεβρασμένα,

ως και της γέννας μας οι νεοσσοί ορμητικοί,

πρόθυμοι να πετάξουν, απάντηση δε θα ’χουν;

Ποιος χρίζει, ποια να κολυμπούν σε πέλαγο ειρηνικό,

κι’ άλλα, κύματα  να ξερνούν σε άφελη πατρίδα;