«Πως είναι δυνατόν μία και μόνη απόλαυση να ισοδυναμεί με χίλιες οδύνες;» αναρωτιόταν ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, παραφράζοντας το στίχο του Πετράρχη. Απάντηση δεν έπαιρνε. Μόνο τη διαπίστωση: «κι όμως έτσι προχωράει η ζωή», ως εική, όπως τύχει.
Η Πολυδούρη, αντίθετα, δεν θεωρεί ότι το μυστικό της ζωής είναι η τύχη, αλλά η πίστη σε κάτι, σ’ ένα ιδανικό, σ’ έναν έρωτα, σ’ έναν άνθρωπο: «Μην πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ μες στο σκοτάδι», γράφει στον Καρυωτάκη. Εκείνος απέτυχε να πιαστεί από κάπου και πλήρωσε: «... για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανέναν ιδανικό στη ζωή τους... κ’ εθεώρησαν την ύπαρξή τους χωρίς ουσία».
Και ποιο είναι το ιδανικό; ποια είναι η ουσία της ζωής; «Ζην, σημαίνει να ζεις το παράλογο», να ζεις χωρίς επαύριο, να απολαμβάνεις τη στιγμή και με ς σου τις αισθήσεις, να απολαμβάνεις τον πλούτο του κόσμου, λέει ο Καμύ. Αρκεί, βέβαια, να μην σου στερούν τη δυνατότητα να απολαμβάνεις κρατώντας σε αλυσοδεμένο με την ανάγκη, σκλάβο στα ορυχεία της Αφρικής και στις φάμπρικες του Μπαγκλαντές, ξεπουλημένο για μια θέση στο δημόσιο, εκπορνευμένο για ένα τσιγάρο στο πεδίο του Άρεως, ταπεινωμένο για ένα κομμάτι ψωμί.
Προϋπόθεση, λοιπόν, για να ζεις -ακόμα και το παράλογο- είναι να είσαι ελεύθερος από την ανάγκη.
Και οι πολλοί είμαστε σκλάβοι της ανάγκης, ανελεύθεροι και χωρίς δυνατότητα να ζήσουμε τον πλούτο του κόσμου. Μόνο όταν η ανάγκη θα γίνει ιστορία, δηλαδή παρελθόν, τότε θα ζήσουμε όλοι.
Μέχρι τότε, η ζωή είναι ο αγώνας για την απελευθέρωση.
Μέχρι που να μην ισοδυναμεί ένα κομμάτι ψωμί με έναν τόνο αλυσίδες...
* Το όμορφο τραγούδι "τυχερό αστέρι" που τραγουδάει ο Κωνσταντίνος μάλλον συνθέτει τις αντίθετες απόψεις του Λεοπάρντι και της Πολυδούρη(σύμφωνα με την διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων!).
