«Μετά τιμής»

    Λιτό και απέριττο το  μήνυμα του Βασίλη Δημάκη μετά την εναγώνια δικαίωση του αγώνα του και την επιστροφή στο κελί του. «Όσον θέμις», με την ποιότητα δηλαδή Αλεξανδρινού επιγραμματοποιού. Κι αυτό το λιτό και απέριττο είναι που δείχνει και την ποιότητα και το μέγεθος του αγώνα που έδωσε και δίνει καθημερινά μέσα στη φυλακή για να είναι αυτός που είναι σήμερα.

Δεν τιμάει μόνο τον Βασίλη Δημάκη αυτό το «ευχαριστώ» προς όλους όσοι ξεσηκώθηκαν μπροστά στην θηριωδία. Περισσότερο τιμάει εκείνους προς τους οποίους απευθύνεται λέγοντας: «Σας ευχαριστώ από καρδιά όλους και όλες. Θα σας είμαι ευγνώμων για πάντα». Και από κάτω: «Μετά τιμής, Δημάκης Βασίλειος».

Εδώ να σταθούμε. Σ’ αυτό το  «μετά τιμής» που είναι γραμμένο με την συνέπεια του μυαλού και με το αίμα της ψυχής ενός ανέσπερου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου από εκείνους που έχουν τιμή και μάλιστα τόσο μεγάλη ώστε να φτάνουν την πεποίθησή τους πολύ μακριά. Ως εκεί που ούτε η Ακραία Ήρα, η προστάτιδα της ζωής μπορεί να φτάσει. Ναι, ο Βασίλης Δημάκης δικαιούται να γράψει «μετά τιμής», αποκαθιστώντας την έννοια της τιμής που κουρελιάζεται καθημερινά στα στόματα τόσων και τόσων. Και από αυτή την τιμή πρέπει να πάρουν κουράγιο όσοι λιποψυχούν και λυγίζουν μπροστά στους δρεπανοφόρους οδοστρωτήρες των ισχυρών. Την μικρότητα τους κατέδειξε ο Βασίλης Δημάκης ανεβάζοντας τη τιμή και την πεποίθησή του, ακόμα και στο σκοτεινό ύψος του ικριώματος.

Από αυτό το σκοτεινό ικρίωμα κατέβηκαν ταπεινωμένοι οι διώκτες του. Χωρίς τιμή. Παρά μονάχα «με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα» να ψελλίζουν άθλιες δικολαβίες και λεκτικά τερτίπια. Ανθρωπάκια χωρίς τιμή. Απάνθρωπα και στερημένα. Αυτό το «μετά τιμής» του Βασίλη Δημάκη, είναι η απέραντη ήττα τους.

Δεν χρειάζεται να τους ονοματίσουμε, άλλωστε δεν το αξίζουν γιατί είναι απλές σταγόνες μέσα στον πολτό της ανώνυμης θηριωδίας, όμως ας σκεφτούμε: ποιος από αυτούς μπορεί να υπογράψει έτσι; «Μετά τιμής». Ποιος μπορεί να αντιπαραθέσει την κιβδηλεία του σαρκίου του, στην αλληλουργό τιμή του Βασίλη Δημάκη;

Είναι η τιμή που έκανε τους συγκρατουμένους του να αφήσουν το κελί του κενό, αλλά όχι άδειο, μέχρι να επιστρέψει. Άλλη συγκλονιστική λεπτομέρεια αυτή: ένα κελί κενό αλλά όχι άδειο. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μπέσα. Και παραμερίζουν αφήνοντας χώρο στον άλλο, δείχνοντας ότι κι εκείνοι πως έχουν τιμή. Δείχνοντας πως είναι ατιμία να πετάς τους ανθρώπους στα σκουπίδια.

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά παραμερίζουμε κι εμείς Βασίλη Δημάκη. Και σ’ ευχαριστούμε για την τιμή του αγώνα σου.

Μετά τιμής.