Με τι να τρομάξω ποιο πολύ;

Με τι να τρομάξω πιο πολύ;
Που τις έδεσε πισθάγκωνα, τις έβαλε γονατιστές, μαχαίρι στο λαιμό, στο στήθος, στην κοιλιά τους έχωσε, τις σκότωσε; Πέθαναν. Βρέθηκαν λίγες μέρες μετά, όπως τις άφησε. Πισθάγκωνα δεμένες. Βουβές. Αμίλητες. Νεκρές. Στις όχθες ενός ποταμού. Κι οι τρεις. Πισθάγκωνα δεμένες.

Με τι να τρομάξω πιο πολύ;
Που τους έβαλε σ' ένα βαν, τους στρίμωξε όπως να 'ναι, κάποιους στο πορτ-μπαγκαζ τους έβαλε, ποιος ξέρει από πού τους έφερε, πού τους πήγαινε κι ύστερα εκεί μέσα, πόση ώρα ήταν κι η διαδρομή μεγάλη άραγε; οξυγόνο; είχε καλό οξυγόνο; τα χνώτα όταν φοβούνται... κρύωναν; πείναγαν; έτρεμαν; τη σύγκρουση την ένιωσαν; τον καπνό μύρισαν, πόνεσαν; πόνεσαν πολύ; Απανθρακώθηκαν. Κι οι ένδεκα.

Με τι να τρομάξω πιο πολύ;
Με την εικόνα του προσφυγόπουλου εκείνου που όπως λέει ο διασώστης σε κείνο το ναυάγιο ανοικτά της Ιταλίας «Έμοιαζε με κούκλα, με τα χέρια ανοιχτά. Το έπιασα από τον πήχη του χεριού του και τράβηξα αμέσως το ελαφρύ σώμα προστατευτικά στην αγκαλιά μου, σαν να ήταν ακόμη ζωντανό… Είχε τα χέρια ανοικτά με τα μικροσκοπικά δάχτυλά του στον αέρα, ο ήλιος έλαμπε στα φωτεινά, φιλικά αλλά ακίνητα μάτια του».

Δεμένη πισθάγκωνα κρυώνω σ' ένα πορτ-μπαγκαζ, σα νεκρό προσφυγάκι από σκληρότητα δολοφονημένο.
Φόρεσέ μου ένα σωσίβιο, μόνο πριν, πρόλαβε να μου πεις με τι να τρομάξω πιο πολύ.

*Το κείμενο αναρτήθηκε στο fb της Γιάννας Κουκά στις 13/10/2018