Με τα άλλα μάτια

Στα ορεινά που μεγάλωσα, ως τα έξι εφτά θάλασσα δεν είχα δεί. Όταν την πρωτοαντίκρισα, την θαύμασα με μάτια ορθάνοιχτα, με συνεπήρε το γαλάζιο της. Μα σαν έβαλα το χέρι μου και είδα μες στη χούφτα μου πως άχρωμα ήταν τα υγρά της μόρια, διάφανα, ολόιδια με το νερό στο ποτήρι μου, απελπίστηκα. Η απελπισία του παιδιού όταν διαλύεται μπρος στα μάτια του η μαγεία.

Ήμουν μικρός. Τότε δεν ήξερα πως κατεβαίνει στα νερά της κάθε πρωί ο ουρανός, για να λουστεί, να καθρεφτιστεί και να την ντύσει. Την καταδέχεται ο γαλανός γιατί είναι διάφανη ή γιατί λαχταρά βαθιά κι εκείνος, μέσα στην μοναξιά της απειρίας του, μαζί της να σμίξει κι έπειτα κρυφά για λίγο να χωρέσει, ο απέραντος, στη χούφτα ενός παιδιού. Εκεί να ακουμπήσει, εκεί να αναπαυθεί.

Στη χούφτα ενός παιδιού, που πρώτη του φορά βλέπει την θάλασσα.