Τους αντιλήφθηκαν όταν “μύρισε” ό,τι είχε απομείνει από το υποσιτισμένο τους σώμα. Ήταν ο πατέρας μας κι η μάνα μας, που πέθαναν μαρτυρικά, στην Καλλιθέα. Χωρίς φροντίδα, χωρίς φαγητό, χωρίς δροσιά μες στο καμίνι. Κι όμως κάποιοι επαίρονται, πως τάχα όλα βαίνουν καλώς! Δυο ηλικιωμένοι άνθρωποι πέθαναν μόνοι. Εκείνος, πλήρως υποτισμένος, έφυγε πρώτος, εκείνη μία μέρα μετά. Δεν τους αναζήτησε κανείς. Μόνο όταν η δυσοσμία έγινε αφόρητη, ειδοποίησαν οι γείτονες την αστυνομία.
Σκέφτομαι το μαρτύριό τους. Την αγωνία. Το χρόνο τους να σταματά, την οδύνη τους να μακραίνει. Σκέφτομαι το χρόνο που σταματάει για όλους τους αναγκεμένους, τους ηλικιωμένους, τους άνεργους τους ανθρώπους που εξασφαλίζουν το φαγητό τους από τους κάδους σκουπιδιών και τις φιλανθρωπίες. Σκέφτομαι εκείνη τη «στιγμή» που φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας και της αφαιρεί κάθε προοπτική. Εδώ δεν υπάρχει ελπίδα. Μόνο απελπισία και οδύνη.
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να ζούμε ήσυχοι όταν δύο άνθρωποι στην Αθήνα, δύο ηλικιωμένοι, που θα μπορούσαν να είναι οι γονείς μας, πεθαίνουν με αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο;
Κι όμως, κόβουν τη βοήθεια στο σπίτι, θεωρούν παραπανίσια τα νοσοκομεία, λένε ότι οι γιατροί περισσεύουν, ότι οι συντάξεις είναι μεγάλες!
Οι δύο ηλικιωμένοι που πέθαναν από υποσιτισμό και τη ζέστη, είναι το αποτύπωμα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης, είναι η σφραγίδα του κυρίαρχου προτύπου οικονομικής ανάπτυξης, είναι ο καπιταλισμός, κι ας κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις...
*Η φωτογραφία είναι αρχείου
