Μαρτυρίες προσφύγων

"Θα με βίαζαν. Το είπαν πολλές φορές στον πατέρα. Θα με βίαζαν αν δεν παρατούσε την δουλειά του. Θα με βίαζαν το είπαν πολλές φορές στον πατέρα σου λέω. Καθηγητής ήταν. Σε σχολείο ήταν. Όπως κι εγώ. Μαθήτρια εγώ. Θέλω να γίνω γιατρός."

"Η μάνα μ' έδιωξε. Μόνο μου. Ολομόναχο. Ένα βράδυ. Στρατιώτες ήρθαν και της είπαν πως θα με πάρουν. Μ' έδιωξε. Μοναχό. Λεφτά δεν υπήρχαν για εκείνη. Έφυγα. Είμαι παιδί ακόμα." "Όχι, δεν μου λείπει η χώρα μου. Φοβόμουν. Πολύ. Όχι, τίποτα δεν μου λείπει απ' αυτήν. Ίσως μόνο τα φαγητά της. Ναι, τα φαγητά της μου λείπουν." "Φοβάμαι τα σκυλιά. Τα σκυλιά δαγκώνουν τους ανθρώπους στην Αφρική. Τα φοβάμαι τα σκυλιά. Εδώ γιατί δεν δαγκώνουν; Εγώ γιατί φοβάμαι τα σκυλιά;" "Έχασα την φωνή μου, κιχ δεν έβγαζα. Το βομβαρδιστικό έπεσε δίπλα στο σπίτι μου. Έχασα την φωνή μου. Κιχ, κιχ σου λέω. Για μήνες." "Σκότωσαν τον αδελφό της μάνας. Φύγαμε. Όπως-όπως φύγαμε."

"Θέλω ένα σπίτι με πόρτα. Αυτό θέλω. Ένα σπίτι με πόρτα." "Είμαι δυο χρόνια σχεδόν εδώ. Μόνη μου. Φέτος θα κλείσω τα 18."

"Αισθάνομαι θλίψη. Πονώ. Είμαι τόσο λυπημένος. Δεν ξέρω. Δεν έχω λόγια να σου πω. Μην μη ρωτάς γιατί. Είμαι τόσο λυπημένος. Δεν ξέρω λόγια να σου πω" "Ο πατέρας δεν είναι καλά. Τρελάθηκε. Τις εικόνες δεν άντεξε άλλο. Όλο στο μυαλό του γύριζαν οι νεκροί. Ο πατέρας δεν είναι καλά." "Θα γυρίσω στην γη μου. Θα πεθάνω στην Συρία". Όλα τελειώνουν έτσι όμως. Για παρηγοριά κι ελπίδα. Πως όλα, κάποια στιγμή θα τελειώσουν.

"Θα τα καταφέρουμε αδέλφια μου. Θα το τελειώσουμε. Υπομονή αδέλφια. Αδέλφια μου. Αδελφή μου. Αδελφέ μου. Θα παλέψουμε αδέλφια. Αδέλφια. Αδελφέ κι αδελφή μου, θ' αγωνιστούμε αδέλφια μου. Θα βρούμε και σπίτι με πόρτα, και τα φαγητά απ' το Αφγανιστάν θα φάμε και θα μάθουμε τα σκυλιά στην Αφρική να μην δαγκώνουν, και την λύπη θα πάρουμε μακριά και το υπόσχομαι, θα κάνω τα πάντα για να γυρίσεις στην γη σου και να πεθάνεις στην Συρία."