Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχεις ξεχάσει

       Είχα διαβάσει για τον πίνακα αυτόν στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι. Πριν χρόνια. Ούτε που θυμάμαι πόσα. Όχι πως έχει σημασία. Προσπέρασα την έλλειψη εικόνας αφήνοντας τη φαντασία μου να κάνει τη δουλειά της και συνέχισα την ανάγνωση. Και αυτό είναι που έχει ίσως σημασία. Πως προσπερνάμε τα σημαντικά δίχως να πάρουμε χαμπάρι.  Φέτος  που είδα τον πίνακα πρώτη φορά σε ένα άλλο βιβλίο κατάλαβα.

     Το άλλο βιβλίο είναι το Μαύρος ήλιος της Τζούλια Κρίστεβα από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Διάβασα για τον ίδιο πίνακα και είδα και μαυρόασπρη φωτογραφία του. Μετά τον έψαξα. Τον βρήκα. Ο πίνακας ονομάζεται «ο Χριστός νεκρός» και ο ζωγράφος Χανς Χολμπάιν ο νεότερος. Έχει μήκος 2 μέτρα και ύψος μόλις 30 εκατοστά. Για την απεικόνιση ο ζωγράφος «χρησιμοποίησε» ένα πτώμα –ίσως εβραίου- που ξέβρασε ο Ρήνος.

      Ο συγγραφέας του Ηλίθιου έμεινε κόκαλο, μπροστά σ’ αυτόν τον πίνακα στην Πινακοθήκη της Βασιλείας, ανεβασμένος μάλιστα πάνω σε μια καρέκλα για να τον βλέπει καλύτερα. Όταν απομακρύνθηκε και συνήλθε από το σοκ είπε στη γυναίκα του Άννα «αυτός ο πίνακας μπορεί να σε κάνει να χάσεις την πίστη σου».

      Δεν περιγράφω τίποτα. Σου δωσα δυο βιβλία για να διαβάσεις περιγραφές κι  υπάρχουν κι άλλες όσες θες στο διαδίκτυο. Μονάχα κοίτα αυτόν τον πίνακα και δες… στ’ αλήθεια δες… 

       Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το πνεύμα των Χριστουγέννων, με τα δέντρα που στολίζονται, με τις άδειες πόλεις που φωτίζονται , με τα δώρα που ετοιμάζονται ν’ αλλάξουν χέρια.

        Τι να σου πω κι εγώ;   

        Μήπως θα ήθελες να σου περιγράψω τη φάτνη που είδα στις ειδήσεις; ήταν φτιαγμένη από πίτσα κι αν άπλωνες το χέρι σου μπορούσες άνετα να κάνεις μια χαψιά τον Χριστούλη από ζυμάρι ή μήπως τάχα τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια κρύβουν τον μαύρο ήλιο και μόνον οι ηλίθιοι τον βλέπουν πια;  

        Μονάχα δες. Πιάσε το σφυγμό σου. Βεβαιώσου.