Μέσσεντζερ

Εγώ εκείνο που ξέρω, είναι πως για να υπάρξει επαφή, εννοείται πως πρέπει να υπάρξει και μια πρώτη προσέγγιση.

Ένα ποτό ρε παιδί μου, μια ανταλλαγή πέντε – δέκα λέξεων, μια αφορμή για κουβεντούλα, ένα τυχαίο ή σκηνοθετημένο συμβάν που απαιτεί δράση, ένα κοινό συναίσθημα, μια μεταφυσική έλξη, μια αίσθηση οικειότητας, κάτιτις τέλος πάντων

Εμείς στα Δυτικά Προάστια και στα ξενοδοχεία, έτσι μάθαμε, σόρρυ κιόλας

Γιατί αν θέλαμε «whambamthankyouma’am», αφενός πηγαίναμε Κυδαθηναίων στην Πλάκα για καμάκι ιντερνάσιοναλ, αφετέρου είχαμε και τα darkrooms την δεκαετία του ογδόντα σε μερικά μαγαζιά που ευτυχώς η παρέα μου τα απέφυγε από άποψη και από τύχη. Όπως ακόμη, κάτι μυστήρια aftershows στον Μπίτσουλα στην Γλυφάδα (εντάξει, πήγαμε, είδαμε, φύγαμε. Μια φόρα. Δύο από εμάς μόνο. Δεν θέλω να το συζητήσω).

Έπρεπε λοιπόν για να αποκτήσεις επαφή, να υπάρξει προεργασία, eyetoeyecontact, esperandospeakingενίοτε, bodylanguage, μαλλί στην τρίχα, όχι βερμούδες, όχι σανδάλια, όχι τζατζίκι για μια βδομάδα.

Αλλιώς, γινόσουν φαναροκράτης ή καληνυχτάκιας ή “καλό παιδί” και “funnyguy”.

Ανέραστος δηλαδή, μπάκουρος.

Κι έρχεται τώρα ο Messenger στο κινητό σου και σου λέει πως, αν θέλεις να εγκαταστήσεις την εφαρμογή, θα πρέπει να έχει πρόσβαση λέει και στις επαφές σου!

Τι λέει ρε;

Έτσι κάνετε εσείς στα υπεραντλατικά κονάκια σας;

Εμείς πάλι με ρίζα από τα Άγραφα και μεγαλωμένοι στις Δυτικές Συνοικίες, μάθαμε αλλιώς!

Τουλάχιστον κάποιοι από εμάς!

Δεν δίνουμε επαφή χωρίς προκαταρκτικά και χωρίς εμπιστοσύνη.

Οι φίλοι μας είναι φίλοι μας και οι επαφές μας δικιά μας δουλειά, ότι τύπου κι αν είναι.

Στενές, πολύ στενές, φαρδιές, ξεχειλωμένες.

Ζούκυ, φτυσ’ τα πόδια σ’ αγορίνα που θα σου δώσω πρόσβαση στις επαφές μου.

Γκριζάραμε για να τις αποκτήσουμε, θα ασπρίσουμε για να τις κρατήσουμε.

Χωρίς προκαταρκτικά, μείνε να κρατάς φανάρι.

Ου ρε!