Μέσα στο φως...

Πρώτα το φως τριανταφυλλάκι μου...πρώτα το φως και μετά ο ήχος. Θα μετράς. Όσο αυξάνονται οι αριθμοί ανάμεσα στο φως και στον ήχο, η καταιγίδα φεύγει μακριά. Έτσι μου είπες πατέρα... μα εδώ και κάμποσο καιρό οι αριθμοί μειώνονται. Έπαψα να τους λέω φωναχτά όπως μου 'μαθες και τους λέω από μέσα μου. Με τρόμαζε που δεν μπορούσα να κλέψω απ' την φωνή μου το μέτρημα. Έτσι έκλεβα απ' το μυαλό μου. Όμως πατέρα τίποτα δεν μου είπες για το σφύριγμα. Πρώτα το σφύριγμα, μετά το φως και σε μια στιγμή της στιγμής ο ήχος. Μετά τίποτα... όλα νύχτα. Με σκέπασε η νύχτα πατέρα να με κρύψει... να σας κρύψει. Αν δεν βλέπω... μόνο φαντάζομαι. Να εκείνο το αλογάκι με τα φτερά… πως το 'πες; Αυτό το αλογάκι πριγκηπέσα μου -έλεγες- μια μέρα θα δώσει μια με τα φτερά του και θα σε ανεβάσει ίσα στους ουρανούς. Και ήσουν εσύ ο βασιλιάς. Πιόνια ήμασταν όμως πατέρα σ' αυτό το παιχνίδι. Γι' αυτό καλύτερα η νύχτα. Εγώ να φαντάζομαι ένα βασιλιά και ένα άλογο να γαντζωθεί ο νους μου απάνω του κι' εσύ να μην δεις ένα τρελό. Να ξέρεις, μου έλεγες πατέρα, γιατί άμα ξέρεις έχεις ευθύνη. Το δέντρο θέλει νερό και ήλιο, το πουλί τα φτερά του και ανοιχτούς ουρανούς. Και ο άνθρωπος αυτά θέλει, όμως χωρίς άλλους ανθρώπους γύρω του τίποτα απ' όλα αυτά δεν του είναι χρειαζούμενο. Κι' εγώ τίποτα δεν χρειάζομαι πατέρα απ' αυτά. Μόνο την νύχτα που κρατάει γραπωμένο σφιχτά τον νου μου πάνω στ’ αλογάκι. Να μην ξημερώσει πριν ακούσω πάλι εκείνο το σφύριγμα. Κι εκεί... σ' εκείνη την στιγμή της στιγμής πριν τον ήχο... ω μέσα στο φως να γίνουν όλα αληθινά. Ε πατέρα;
(Κάτι "δανεικά" απ' την Ντίνα)