Μέρες σιωπής

Οι βασανιστικές μέρες της σιωπής. Εκεί που δεν σου βγαίνει να γράψεις τίποτα. Ελπίζεις όμως πως αυτές οι μέρες και νύχτες οι άγονες θα σου δώσουν μετά από μήνες, χρόνια (δεν το γνωρίζεις αυτό), πάντως θα σου δώσουν, έτσι σαν στιγμιαία έκλαμψη ενός άλλου κόσμου, τον πρώτο στίχο.
Μιλάνε για την ηδονή που σου δίνει το ποίημα τη στιγμή που γεννιέται.
Αυτή η ηδονή όμως, που κρατάει όσο να βγει το ποίημα, έρχεται μετά από σκοτάδι και πνιγμονή και σφυροκόπημα του ποταμιού γύρω απ' τους κροτάφους.
Είναι αυτό που είχε πει ο Καμύ. Πως ο παράλογος άνθρωπος γίνεται δημιουργός. Μα πρέπει πρώτα να το δει το παράλογο. 
Νομίζετε πως είναι εύκολη αυτή η αναμέτρηση;
Γι' αυτό και όταν βλέπω φιέστες και γιορτές και κορδέλες σε ποιητικές βραδιές στέκω διστακτική. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά τα προσποιητά χαμόγελα, τα σφιγμένα χαρακτηριστικά σε μάσκες φορεμένες ξανά και ξανά, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τη μοναξιά του ανθρώπου που είδε το παράλογο και μετά περίμενε υπομονετικά, περίμενε μέρες και μήνες και χρόνια, μέσα στη σιωπή, να τον βρει ο πρώτος στίχος;