Διαβάζω την Αθηνά Παπανικολάου: «Ανοίγω πρωί πρωί τον υπολογιστή, διαβάζω για την Έκθεση Βιβλίου στη Φρανκφούρτη, και βλέπω αυτή τη φωτογραφία και δεν μπορώ να κρατήσω τις σταγόνες βροχής που κυλάνε. Η Όλα, η δική μας η Όλα, το κοριτσάκι μας από τη Συρία, με πολύμηνη παραμονή στη Θεσσαλονίκη, πάντα χαμογελαστή, αγκαλιά με τη συγγραφέα Μάρω Δούκα και επιτέλους με τον αδερφό της. Τι να πρωτογράψω γι αυτό το κορίτσι που με το χαμόγελό του, την υπομονή και το κουράγιο που έδειξε στην πολύμηνη παραμονή στον καταυλισμό έγινε δασκάλα μου και βοηθός κατά την μεταφορά των παιδιών στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά θεωρούσαν επικίνδυνα οι ανόητοι ρατσιστές. Μακάρι να είχαμε πολλά τέτοια στα σχολεία μας, να διδάσκουν και στα δικά μας τι σημαίνει επιβίωση, χαρά της ζωής, δύναμη ψυχής, προσήλωση σε στόχους
Διαβάζω από την Εφημερίδα των Συντακτών την ανταπόκριση από την Φρανκφούρτη της Π. Σπίνου: «Συγκινητική και ελπιδοφόρα ταυτόχρονα όμως ήταν η αφήγηση δύο έφηβων προσφύγων από τη Συρία, της 17χρονης Ολα και του 19χρονου αδελφού της Αλι Αλχατζ, οι οποίοι διέφυγαν από την εμπόλεμη ζώνη το 2016 μαζί με τη μητέρα τους μέσω Τουρκίας, έφτασαν στην Ειδομένη, παρέμειναν έναν χρόνο σε καταυλισμό και στη συνέχεια σε διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη -όπου πήγαν στο σχολείο και έμαθαν λίγα ελληνικά- και τώρα ζουν στο Ανόβερο. «Μια εμπειρία που μας πόνεσε αλλά μας έκανε πιο δυνατούς», όπως είπαν. «Στη Γερμανία υπάρχουν επιλογές και δυνατότητες για σπουδές και εργασία, αφού μάθουμε τη γλώσσα που είναι το κλειδί για να μπούμε σε έναν νέο κόσμο».»
Διαβάζω το κείμενο-παρέμβαση της Μάρως Δούκα: «η Κεντρική Ευρώπη με προεξάρχουσα τη Γερμανία συντεταγμένα επέβαλε δημοσιονομική πειθαρχία στον Νότο, αλλά δεν ήταν καθόλου αυστηρή όταν έπρεπε να γίνει ισοκατανομή των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες».
Μάρω, Όλα, Αθηνά… όπως ανθρωπιά
