Μάνα έδωσε το παιδί της στο ορφανοτροφείο γιατί δεν μπορεί να το ζήσει

Μια μάνα δίνει το παιδί της στο ορφανοτροφείο του Βόλου γιατί δεν μπορεί να το ζήσει. «Πόνεσα βαθιά αλλά λύση δεν υπήρχε», λέει. «Έπρεπε να αποφασίσω εάν θα πεθάνει δίπλα μου με την κατάσταση που ζούσαμε ή θα σωθεί μακριά μου». Το χρέος στη ΔΕΗ είναι 10.000 ευρώ και στη ΔΕΥΑΜΒ 2.650 ευρώ.

Η πείνα είναι εδώ. Ο πόνος είναι δίπλα μας. Κι όμως βλέπουμε ό,τι μας δείχνουν. Τους κουκουλοφόρους που καταπατούν τα δικαιώματα του τοκογλύφου παιδεραστή! Κάποιους που γκρεμίζουν έναν τοίχο στην ΑΣΟΕΕ. Τον θάνατο ενός άτυχου από... Φεράρι.  

Μια γυναίκα δίνει το παιδί της στο ορφανοτροφείο γιατί δεν μπορεί να το ζήσει, μα κανείς δεν τη βλέπει.

Τη βία αυτή δεν θα την δείξουν οι αγανακτισμένοι πίθηκοι των καναλιών. 

Το 9χρονο κοριτσάκι παρακολουθούσε μαθήματα στο Ειδικό Σχολείο και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Η μητέρα βλέπει την 9χρονη κόρη της κάθε 20 ημέρες. Την συνοδεύει στο Νοσοκομείο για τις μεταγγίσεις, ενώ η ίδια ζει σε ένα συγγενικό σπίτι, σε κάποιο χωριό της Θεσσαλίας.

 «Πρέπει να ζήσουμε και το μόνο που ζητάω είναι να δουλέψω» λέει η 48χρονη μάνα.

«Πρέπει να ζήσουμε και το μόνο που ζητάω είναι να δουλέψω».

«Πρέπει να ζήσουμε και το μόνο που ζητάω είναι να δουλέψω». 

Ακούει κανείς;

«Μεγάλη φτώχεια πλάκωσε, παιδί μου,/ και το ψωμί το τρώμε με το δράμι.

Πέθανε η κόρη εψές του μπάρμπα Τίμου- δεκάξι χρονών, σαν το κρύο νερό-

κ’ η σεμνούλα η Πηνιώ του μπάρμπα Τσάμη/ την κακιά στράτα πήρε από καιρό.

 Η φτώχεια τους ανθρώπους έχει αγριέψει./ Προχτές τη Δημαρχία είχαν κυκλώσει

μάνες, παιδιά, που η πείνα τα ‘χει ρέψει,/ κι άλλος ψωμί ζητούσε, άλλος δουλειά,

μ’ αντίς ψωμί- σαν πήρε να σουρουπώσει-/ με το ξύλο τους διώξαν τα σκυλιά.».

Για την αιώνια βία της φτώχειας γράφουν πια μόνο οι ποιητές.