Μ. Σάββατο, ξένος ήμην...

Όλη την εβδομάδα συμπορεύθηκα μαζί Σου στο εκούσιο πάθος και συσταυρώθηκα και στην αποκαθήλωση παρούσα -προαπαιτούμενο για να σου επιτρέπεται Καρούζο να διαβάζεις- και την πομπή του Επιταφίου Σου ακολούθησα μέσα στο μαύρο μου κουστούμι. Και λίγο πριν το «Ανέστη» ήρθε ο πονηρός (αυτή η μέσα η φωνή που αρνείται να σωπάσει) να με πειράξει -τα κάνει αυτά ο πονηρός το ξέρουμε καλά- και μου βαλε τη σκέψη στο μυαλό: Αν, λέμε αν, η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία γνώριζαν ότι για δυο χιλιάδες χρόνια θα Σε σταυρώναμε κάθε μα κάθε μέρα σαν φάνηκαν οψέ σαββάτων θεωρήσαι τον τάφον και με τον άγγελο συναπαντήθηκαν και μάθανε -πρώτες αυτές- το νέο ότι ηγέρθη καθώς είπε, δεν θα του λέγαν του αγγέλου να Τον φυγαδεύσει και κρυφή να την αφήσει την Ανάσταση; Είχανε κι άλλη ευκαιρία. Τον συνάντησαν στον δρόμο. Χαίρετε, τους είπε. Κι αυτές πέσαν στα πόδια Του και πήραν οδηγίες. Αν όμως ήξεραν; (Αν, λέμε, αν…) Δεν θα τον σταματούσαν; Δεν θα κρατούσαν την Ανάσταση σαν το φιλί στα χείλη, μυστικό και σφραγισμένο με το αίμα της καρδιάς τους; Παρά Τον άφησαν να λέει: επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. Αν ήξεραν πως κάθε μα κάθε μέρα κοντά δυο χιλιάδες χρόνια θα σταυρώνονται οι πεινώντες, οι διψώντες, οι ξένοι, οι γυμνοί, οι ασθενείς και οι φυλακισμένοι μαζί Του κάθε μέρα, αφού Εκείνος είναι αυτοί οι Άλλοι (αν, λέμε, αν ήξεραν) δεν θα τον φυγαδεύαν;

Πάψε ωστόσο πονηρέ, μέσα φωνή μου βλάσφημη. Απόψε θα γιορτάσουμε Ανάσταση και θα πικράνουμε τον Άδη. Μιας και Εκείνος μας την έταξε και έτσι την προσδοκούμε για να μπορούμε να σταυρώνουμε εις τους αιώνες των αιώνων.

*και όπου στο κείμενο έχω άρθρο και κατάληξη αρσενική Εκείνος -είμαι απολύτως σίγουρη- δεν θα είχε καμμία αντίρρηση για όλα τα άλλα άρθρα και τις καταλήξεις