Λίγη φέτα και ένα πακέτο μακαρόνια…

Πέρασε παρέα με τον γιο του από το μπακάλικο,  πήρε λίγη φέτα και ένα πακέτο μακαρόνια, του τα έβαλαν σε μια πλαστική σακούλα και πήραν τον δρόμο για το σπίτι.

Φτάνοντας στην πλατεία, κουράστηκε, κάθισαν σε ένα παγκάκι για να ξαποστάσει και άφησε την σακούλα στο χώμα, μπροστά στα πόδια του.

Αντιλήφθηκε έναν τύπο να περνάει τρέχοντας από μπροστά του. Κακοντυμένος, ούτε γέρος, ούτε νέος, σφιγμένο στόμα, απελπισμένα ορθάνοιχτα μάτια. Χωρίς να χάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο σταματώντας μπροστά τους, άρπαξε την σακούλα και συνέχισε να τρέχει προς το βάθος του δρόμου μπροστά από την εκκλησία.

Αλαφιασμένο το παιδί άρχισε να φωνάζει: “Κλέφτης – Κλέφτης!”, “Τρέχα πατέρα, πιάσε τον κλέφτη!”

Αυτός δεν κουνήθηκε. Ήρεμος. Έμεινε λίγο καθιστός, σηκώθηκε και πήρε τον δρόμο προς τα πίσω, προς το μπακάλικο.

“Τι κάνεις εκεί;” απόρησε ο μικρός.

Χαμογέλασε, χάιδεψε τα μαλλιά του γιού του και αποκρίθηκε.

“Αγόρι μου, για να γίνει κάποιος κλέφτης για λίγο φαΐ, πάει να πει ότι το έχει πιο πολύ ανάγκη από εμάς. Έπιασε τόπο η σακούλα μας”.

*Η φωτογραφία είναι αρχείου