Λέρος, τόπος στιγματισμένος... κι αγαπημένος...

Γράφει η Ελένη Πατσιατζή

Λέρος, το νησί που φέρει το στίγμα ποικίλων εκφάνσεων του κοινωνικού αποκλεισμού. Παλαιότερα πολιτικοί εξόριστοι και ψυχικά νοσούντες, τώρα πρόσφυγες. Ζωές ξεριζωμένες, "γυμνές", που κινούνται ακατάπαυστα, σαν σκιές, ανάμεσα στα μεσοπολεμικά ιταλικά κτήρια των στρατιωτικών κοιτώνων στα Λέπιδα, κτηρίων που δεσπόζουν πάνω από τα κοντέινερς του hotspot, και στα εξαίσια μοντερνιστικά κτήρια που δεσπόζουν στο Λακκί. 
Παρόλη αυτή την αδιάκοπη κίνηση μιας παράδοξης στασιμότητας, το νησί πλέει στο Αιγαίο ήρεμο και φωτεινό. Ατάραχο.
Πάνω του ταξιδεύουν Ιταλοί και Γάλλοι, το κυνηγούν με τις θαλαμηγούς τους Τούρκοι ενώ οι νεοέλληνες επιδεικτικά το αγνοούν.
Ένας τόπος διαφορετικός, σημείο αναφοράς για την ιστορία ακόμη και του παρόντος χρόνου. Ένας τόπος στιγματισμένος και γι' αυτό άκρως ενδιαφέρων, αν όχι κι αγαπημένος...