(στην Ειρήνη )
Στα μεγάλα βάθη, στο ανοικτό πέλαγος - στα σκοτεινά νερά- μας περιμένει μάταια αλλά υπομονετικά ο κίνδυνος και η συγκίνηση η μεγάλη.
Εκεί μας περιμένει το απέραντο και το ελάχιστο, το αιώνιο και το στιγμιαίο, εκεί οι δίνες του χρόνου και τα σκοτεινά βάθη με τους κρυφούς ήλιους. Εκεί τα κήτη τα τρομακτικά και τα πανέμορφα, το ασήμαντο της ύπαρξής μας και η τεράστια σημασία της, το τυχαίο και οι αιώνιοι νόμοι, ο κίνδυνος και η συγκίνηση η μεγάλη.
Και όμως εμείς, παραδομένοι, στην ασφάλεια της παραλίας και της θορυβώδους αγέλης, με τα εύκολα κατορθώματα και τις μεγάλες φωνές.
Δεν είναι μόνο το δηλητήριο του εύκολου θαυμασμού για τα ασήμαντα κατορθώματά μας, δεν είναι μόνο η ασφάλεια της κοντινής ξηράς, δεν είναι μόνο ο φόβος των σκοτεινών νερών που μας κρατά στις πολύβουες ακρογιαλιές, ούτε καν ο έρωτας του ασήμαντου εαυτού μας.
Είναι που φανταζόμαστε ότι είμαστε δήθεν εκεί, όπου ή όλα ή τίποτα είναι ο νόμος του.
Και θα χαθεί η ζωή μας στις φλύαρες ακρογιαλιές και στον εύκολο θαυμασμό των ασήμαντων κατορθωμάτων μας, κάτι πεταλίδες, κανένας γύλος ...
και βαθιά, να μας περιμένει μάταια ο δράκος που εμπαίζει την θάλασσα κι ο ουρανός που εκτείνεται ωσεί δέρριν.
Κι όμως ο θαλάσσιος άνεμος και τα κύματα φέρνουν καμιά φορά, σαν θαλάσσια ξύλα, τα λόγια του μεγάλου βάθους που επιπόλαια θαυμάζομε ...
και βαθιά στην τρομακτική ομορφιά της ερημίας του ανοικτού πελάγους, να μας περιμένει μάταια το Όλον ή το Τίποτα.
Πηγή: Psarakis Kostas fb
