Κυριακές...

  Οι  Κυριακές είναι οι αγαπημένες του. Οικογενειακές Κυριακές των χαλαρών πρωινών με καφέ κι εφημερίδα, των χαρούμενων μεσημεριάτικων γευμάτων, των υπεραστικών τηλεφωνημάτων, «μου λείπεις», αγκαλιές δίχως την  καθημερινή βιασύνη, συντροφικές Κυριακές με φίλους, μοιράζονται ένα ποτήρι, ξεπλένουν τα πάθη τους, ξεχνιέται για λίγο η σκοτεινιά, όμορφες Κυριακές,  τινάζει από πάνω του τα χρόνια, για μια Δευτέρα ακόμα, μια βδομάδα ακόμα, μια ζωή ακόμα…

Αλλά τις Κυριακές, χορτάτος από οικογένεια κι αγάπη, ο νους του πάει  συχνά στους μοναχικούς, το συνάδελφο που του εξομολογήθηκε ότι χασομερούσε στο σχόλασμα της Παρασκευής για να τον καλέσει κάποιος για το διήμερο και να μη γυρίσει σε ένα κρύο και άδειο σπίτι, το συγχωριανό του- χωρισμένο κι αποκομμένο από την οικογένειά του-που μαγείρευε για δύο και έστηνε μια καρέκλα απέναντί του και έβαζε και ένα άδειο πιάτο για να έχει την αίσθηση της συντροφιάς, μια παλιά του φίλη που έβγαινε στο μπαλκόνι και μιλούσε δήθεν με τις ώρες στο τηλέφωνο για να νομίζουν οι γείτονες ότι είχε φίλους και κοινωνική ζωή, θυμάται τη μοναχική γιαγιά στο πάρκο-  είκοσι χρόνια χωρίς το σύντροφό της στο ίδιο παγκάκι- να μιλάει με τα πουλιά και τόσους άλλους…

Τις Κυριακές ο νους του πάει συχνά στους μοναχικούς, ο  καθένας τους ένα νησί, αυτούς με τα φθαρμένα πρόσωπα, τα ναυαγισμένα μάτια, την όψη την τσαλακωμένη, την ανοιχτή στο στήθος πληγή…