Κυριάκος Κατζουράκης
«…Κυκλοφορώ, όπως όλοι, σε χώρους κατοικημένους από άδεια και αδιάφορα βλέμματα. Ο ζόφος και η ανέχεια έχουν βρει κατοικία στα πρόσωπα αυτά, με μια αίσθηση μόνιμης απειλής και απαξίωσης. Πώς να είσαι δημιουργικός; Το αίσθημα του πόνου περιέχει ανάμεικτες περιοχές κατανόησης και φόβου. Κάθε φορά που κοιτάζω αντίστοιχες αποτυπώσεις/διατυπώσεις στην τέχνη (Μπος, Μπρέγκελ, Γκαίτε, Δάντης, ακόμα και στη νεότερη τέχνη όπως στον Τόμας Μαν ή τον Μπέκετ) επιστρατεύω τη θετική σκέψη πως αυτοί διέθεταν το στοιχειώδες: την πίστη στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από τις πράξεις του. Το έργο τέχνης δεν σχολιάζει, ούτε καταγράφει τις πράξεις, γιατί τότε μετατρέπεται είτε σε σοσιαλιστικό ρεαλισμό, είτε σε διδακτισμό εκ του ασφαλούς. Η πίστη αυτών των δημιουργών είναι επομένως υπέρβαση των πράξεων και άλμα στο μέλλον, απόσταση που τους επιτρέπει να σκάβουν στην ανθρώπινη ψυχή, σαν αρχαιολόγοι που δεν επαναπαύονται στα αρχικά ευρήματα αλλά επιμένουν να ερευνούν τα δυσερεύνητα μέρη του χθόνιου εσωτερικού κόσμου.
Tο αντικείμενο που επί χρόνια επεξεργάζομαι είναι: το «Πρόσωπο», ο Άλλος, ο εν εξελίξει Άλλος, ο ζωντανός καθημερινός Άλλος, που στην ουσία είναι ο καθρέφτης μου. Αυτός σήμερα περιφέρεται ανυπεράσπιστος, όσο κι αν κρύβεται από συστολή και ντροπή για την κοινωνία στην οποία ανήκει. Πώς να κοιτάξεις τα δάκρυα στα μάτια του που σου θολώνουν την όραση, το βασικό εργαλείο του ζωγράφου; Πώς να μιλήσεις και να γράψεις με ελπίδα, σ’ ένα περιβάλλον που οι μόνοι που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη φρίκη της πολιτικής εξουσίας, οι αριστεροί, ζουν και ανέχονται τον εφιάλτη της κατακερματισμένης Aριστεράς…».
https://www.oanagnostis.gr
