Κραυγή

Υποκειμενικά και αταξινόμητα

(πεζό εν αταξία)

Αν αυτή τη στιγμή

δεν πονάς πουθενά

σκέψου

πόσα εκατομμύρια

άνθρωποι

σε ζηλεύουν

Μέτρησε κι εμένα

ανάμεσά τους

Και μέτραμε στους τυχερούς

-μην κάνεις λάθος

οίκτο να νιώσεις-

στους τυχερούς

να με συν-αριθμήσεις

Πονά το σώμα

τίποτα άλλο δε σημαίνει

παρά πως ζει ακόμα

και παλεύει

όπως μπορεί

Πονά η ψυχή

σημαίνει μόνο

ότι ακόμα έχουμε

δεν μας τη σκότωσαν

ακόμα

Κι αν αυτή τη στιγμή

εσύ που δεν πονάς πουθενά

και με κοιτάς αφ’ υψηλού

κι εμένα και τους άλλους

και νιώθεις περηφάνια

που τον φθόνο και τη ζήλια

προκαλεί

η αναλγησία σου

και λες θα σηκωθείς

ακόμα πιο ψηλά

αν προκαλέσεις πόνο

ακόμα μεγαλύτερο

σου λέω κάντο

κάντο

μπορείς

Κι αν καταφέρεις

να γίνει ο πόνος

πιο οξύς

αφόρητος

κι αν κατορθώσεις

να τον κάνεις και οργή

και άρνηση

και κραυγή

Τότε θα δούμε

-ίσως-

αν εκείνο που πραγματικότητα

μου ορίζεις και επιβάλλεις

μπορεί κι αλλιώς

να γίνει

υποκειμενικά και αταξινόμητα

μέσα-ενάντια-και-πέραν

να γίνουμε άνθρωποι

οι όχι-ακόμα

Κι αν δεν αντέχεις να ακούς

Κλείσε τ’ αυτιά σου.   

*Φωτογραφία: Η μάνα της Ελένης Τοπαλούδη