Κρίσης στέγης

Κάποια μέρα του είπαν, αν νοιάζεσαι τόσο πολύ για τους πρόσφυγες και τους κυνηγημένους, τους άστεγους και τους απόκληρους, να τους πάρεις στο σπίτι σου, στο κρεβάτι σου να τους κοιμήσεις, να τους πλύνεις στην μπανιέρα σου, να τους μαγειρέψεις φαΐ απ’ τα χεράκια σου, να τους ξεδιψάσεις απ’ τη βρύση σου.

Κι αυτός τους κάλεσε κατάληψη να κάνουν στο σπιτικό του, να κατοικήσουν σε κάθε γωνιά του, να κουρνιάσουν στις ρωγμές των ταβανιών, να τρυπώσουν κάτω απ’ τα πατώματα, να στριμωχτούν στο καθιστικό, την ίδια τη χαμένη του ζωή να καταλάβουν.

Γιατί το ’ξερε καλά, τα άστεγα βιώματα, ανέστια για καιρό όταν μείνουν, φαντάσματα γίνονται που τουρτουρίζουν απ’ την παγωνιά, γυρεύοντας απεγνωσμένα τη θαλπωρή ενός βιβλίου να τα στεγάσει.

 [* διαβάζοντας το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου «Κρίσης στέγης» (Κέδρος 2007), σ.12 και ακούγοντας το καινούργιο τραγούδι του Κωνσταντίνου Π.]