Καταμέτρηση

Νύχτα μολυβένια. Ο αέρας μας περονιάζει.  Ατέλειωτη βροχή, ένα υγρό πέπλο πάνω μας. Οχτώ μεγάλοι και τέσσερα παιδιά. Όλοι με ένα  σκοτεινό σύννεφο στα μάτια. Σκόρπιες ανήσυχες κουβέντες. Μ΄  αυτό τον καιρό, θα χαθούμε όλοι. Μας κυνηγούν, δε μπορούμε να περιμένουμε.  Κι εγώ. Στα 15 μου. Σε μια κρύα βάρκα. Δυο χιλιάρικα το κεφάλι. Να περάσουμε το ποτάμι. Σςς... μη μιλάτε, θα ακουστούμε. Ανάσες βαριές, χέρια τρεμάμενα στα κουπιά. Μακρινά  γαυγίσματα σκυλιών. Καρδιοχτυπάμε.

 Ο κόσμος σκοτεινός και σιωπηλός. Ο αέρας είχε κοπάσει. Η βροχή συνέχιζε ανελέητη. Γυμνά κλαριά στο θαμπό γκρίζο σκοτάδι. Η βάρκα σχίζεται, αναποδογυρίζει. Αναταραχή. Η παγωνιά του νερού αβάσταχτη. Ξημερώματα πια στην όχθη του ποταμού. Καταμέτρηση πάλι. Όπως στο σχολείο. Όταν κάναμε ασκήσεις για το σεισμό. Εφτά μεγάλοι και δύο παιδιά. Κι εγώ κείτομαι κατάχαμα. Τσακισμένος. Στην καινούρια πατρίδα. Αυτή που ονειρεύτηκα τόσες φορές.

Τα νεκρά μου μάτια αντικρίζουν έναν καταγάλανο ουρανό.