Καταδίκη εις θάνατον λόγω νομικού... κενού

Διαβάζω στην ΕφΣυν για τις «τραγικές συνέπειες των πεπραγμένων Βρούτση: Ένας 22χρονος από το Πακιστάν με επιθετική μορφή καρκίνου δεν μπορεί να κάνει εξετάσεις και να αρχίσει χημειοθεραπεία λόγω… νομικού κενού.» Και θυμάμαι πριν 4 χρόνια την περίπτωση του 17χρονου από τη Συρία. Με είχε πάρει τηλέφωνο η φίλη δικηγόρος Χρύσα Πετσιμέρη, λέγοντάς μου ότι ένας έφηβος Σύρος παρά τη διάγνωση με οξεία λευχαιμία, εκδιώχθηκε από τον «Άγιο Σάββα»! Δεν είχε χαρτιά, δεν είχε ΑΜΚΑ. Ένα 17χρονο παλικάρι, ένας έφηβος πέθαινε αβοήθητος. Άρχισαν τα τηλέφωνα. Τα κορίτσια στην υπηρεσία ασύλου κατέβηκαν στο δρόμο να δουν το παιδί και κλαίγοντας του έκαναν τα χαρτιά. Δεν άντεξε όμως… πέθανε… ένα 17χρονο παλικαράκι πέθανε. Είχε περάσει την εμπόλεμη ζώνη. Είχε περάσει το Αιγαίο. Και μόλις νόμιζε ότι σώθηκε, πέθανε.

Τώρα ένας 22χρονος. Υπάρχει λέει «νομικό κενό». Πόσο σκληρή πρέπει να είναι μία καρδιά για να αφήνει έναν άνθρωπο να πεθαίνει αβοήθητος λόγω "νομικού κενού". Πόσο δολοφόνοι πρέπει να είναι κάποιοι για να αφήνουν «νομικά κενά», να αφαιρούν τον ΑΜΚΑ από τους πρόσφυγες. Πόσο απάνθρωποι! Πόσο Φαρισαίοι. Είναι οι ίδιοι που θα πάνε την Κυριακή στις εκκλησιές για να «ξεπλύνουν» με μεγάλους σταυρούς την απανθρωπιά τους. Βλέπω να κοιτούν τις εικόνες με όλη την αθωότητα του κόσμου και να προσκυνούν την αγιότητα της καλοσύνης! Μου θυμίζουν τους ναζί, που επιστρέφοντας από το Νταχάου χάιδευαν τρυφερά τα παιδιά τους, ακούγοντας κλασσική μουσική!

Πόση απανθρωπιά!