Κατάνυξη

(απευθυντέο)

Κλείσε το φως απόψε. Βάλε το κινητό στη σίγαση και ρίξτο στο συρτάρι. Ξέχνα τα έξοδα του μήνα. Τσιγάρο μην ανάψεις. Μην αναζητήσεις το μπουκάλι. Δεν είμαι εκεί μα και θα είμαι. Ρίγος στον αυχένα. Έχω για σένα ένα δάσος από έλατα θεόρατα, με μυρωδιές, κλαδιά και ρίζες, ζωντανά, με κουκουβάγιες, σκίουρους και νυχτοπεταλούδες. Μη φοβηθείς η αρκούδα έπεσε για ύπνο. Κυοφορεί και δεν το ξέρει. Σου έχω ένα γαλαξία ολάκερο σαν θες τη νύχτα σου να τη φωτίσω. Ένα βαθύ-βαθύ μπλε σκούρο, απέραντο, σπαρμένο αστέρια, όλα δικά σου. Αν την ανάσα σου κρατήσεις μες την απόλυτη σιωπή θ’ ακούσεις το τραγούδι των αγγέλων τη λύπη τη βαθιά σου να χαϊδεύει. Παιδί της λύπης γεννιέται απόψε μες το κρύο, μόνο. Βαθύ και λυπημένο. Ο Θεός των αδυνάτων, των γυναικών και των παιδιών και των προσφύγων, των αστέγων, των πτωχών τω πνεύματι και των πενθούντων, των πράων, των πεινώντων και διψώντων την δικαιοσύνη, των ελεημόνων, των καθαρών την καρδία και των ειρηνοποιών, των δεδιωγμένων ένεκεν δικαιοσύνης και των ονειδιζομένων. Δεν του πρέπει μια ρηχή χαρά, θέλει ησυχία και σκοτεινιά τούτο το θαύμα, θέλει  κατάνυξη.

Έλα μαζί μου απόψε την ανάσα του να μοιραστούμε μήπως και παρηγορηθούμε –κι εμείς αλλά κι εκείνος. Κι αν δεν σου φτάσει, κι αν λίγο σου φανεί βγες μετά για selfie στα φωτάκια –δεν θα έρθω- και τη μάσκα μην ξεχάσεις να φορέσεις. Και τη ζακέτα σου ασφαλώς.