Καρφί σφηνωμένο στη μέσα μεριά του φάρυγγα

Η κρίσιμη στιγμή για κάποιον που γράφει είναι αυτή που αισθάνεται με τη βεβαιότητα του σώματος το μάταιο των λέξεών του. Είναι τότε που καλείται να διαβεί έναν κάβο με κίνδυνο πνιγμού. Δε λέω θανάτου. Έτσι κι αλλιώς ο γραφιάς γεννήθηκε νεκρός. Μα δεν το ΄ξερε εξαρχής. Οι γύρω του μπορεί και να το νιώθαν, μα αυτός όχι. Όταν το είδε, έβγαλε με τα χέρια του τα μάτια του, τα πήρε στα χέρια. Οι άλλοι δεν τα βλέπαν. Θαρρούσαν πως είναι στη θέση τους. Ούτε το καρφί στο φάρυγγα βλέπαν. Ήταν βαλμένος με τάξη μέσα απ’ το δέρμα, έτσι που να μοιάζει με όργανο του σώματος. Μονάχα τη φωνή αλλοίωνε λίγο. Να μοιάζει πότε με τραγούδι πότε με λυγμό. Το καρφί το σφηνωμένο στη μέσα μεριά του φάρυγγα.