Καλοκαίρια

Από Απρίλη ακόμα ονειρεύονταν καλοκαίρια, πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα συνωστίζονταν εικόνες, γοργόνες με ξέπλεκα μαλλιά να θωπεύουν το   σώμα  του χειμώνα,  καυτή άμμος να τσουρουφλίζει τα λυπημένα πόδια, γεύονταν κιόλας την  αρμύρα στην άκρη των χειλιών, όλα τα αγαπούσε στο καλοκαίρι, τη μέθη του μεσημεριού με τις κουφωμένες γρίλιες,  τα ανοιχτά  πουκάμισα των φερέλπιδων εραστών,  το αεράκι να  θροΐζει  ανενδοίαστα στων κοριτσιών τα φορέματα,  τη σιγή των πεύκων το ηλιοβασίλεμα, τις σκιές να μακραίνουν  απειλητικά τα βράδια, τις καλοκαιρινές  μπόρες, ξαφνικές και αναπάντεχες που μουσκεύουν κορμιά και όνειρα…

Με μισόκλειστα μάτια ενέδιδε  σε αδιέξοδες αναπολήσεις, ταξίδια που ονειρεύτηκε και δεν πραγματοποίησε, παλιά καλοκαίρια τυραννούσαν τη μνήμη του, αρχαίοι έρωτες τρύπωναν στο μυαλό του και τον τυραννούσαν, αναθυμόταν όλες  τις βουβές λαχτάρες που θέριευαν μέσα του και πέθαιναν μ’ ένα σπασμό ανεξόφλητο…

Γιατί τόσο πάθος για τη θάλασσα άραγε, αναρωτιόταν συχνά, ίσως γιατί τα παιδικά του καλοκαίρια δεν είχαν ειδυλλιακές παραλίες, βουτιές στη θάλασσα και ξεγνοιασιά, αλλά  ξύπνημα αχάραγα, να φροντίσει ζώα, να πάει στο χωράφι, να ποτίσει κήπους, να γυρίσει κατάκοπος το βράδυ, κι ύστερα να ξαποστάσει μαζί με τον πατέρα κάτω απ’ τη μουριά της αυλής, αυτός αμούστακο παιδαρέλι, μ’ ένα ποτήρι τσίπουρο ο καθένας στο χέρι, αψύ και δυνατό σαν τον πατέρα και λαχταρούσε νάρθει ο Σεπτέμβρης, να ανοίξουν τα σχολεία, να γλιτώσει την κάψα και το παίδεμα του καλοκαιριού, να κατέβει στην πόλη, γιατί αγαπούσε τα γράμματα, κι αυτός ήταν ο καημός του, να φύγει, να φύγει  απ’ το χωριό…

Και τώρα στη σύνταξη τα καλοκαίρια πάλι στο χωριό -30 χρόνια «βαρέα κι ανθυγιεινά»- γιατί κάπως τάφερε η ζωή και σπουδές δεν έκανε τελικά, κι ούτε οικογένεια αξιώθηκε δική του, να καλλιεργεί ένα μικρό μποστάνι για τα χρειαζούμενα, ένας κύκλος η ζωή, «χους ει» και στη γη επιστρέφεις…

Μόνο να, τα βράδια ένας κόμπος στο λαιμό και έπινε το τσίπουρο χωρίς τον πατέρα-19 χρόνια στο κοιμητήρι του χωριού…