«Καλή πρόοδο»

Άκουσα ότι βγήκε, λέει, μία έρευνα επιστημονική. Για να τη συνοψίσω απλά και να μη σε κουράσω  –ξέρω πως έχεις καταπονηθεί αφόρητα κι ακόμα νοιάζομαι- λέει λίγο-πολύ ότι ο μετά-covid άνθρωπος  θα είναι «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

       Γι’ αυτό προετοιμάσου. Χρειάστηκε να το  περάσουμε όλο αυτό για να καταλήξουμε στο ίδιο σημείο ακριβώς απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει. (Σκέψου πήρε και το παιδί μαζί του, ο άθλιος, για να το μάθει να χτυπάει τους αδύναμους, λες και πηγαίνανε μια Κυριακή στο γήπεδο, για παγωτά μετά στο μόλο. Κι ακόμα ευχόμαστε «χρόνια πολλά» γαμώτο κι όλα τα δίνουμε για ένα εμβόλιο που θα μας δώσει πίσω ό,τι μας μάθανε «ζωή» να λέμε και για να είμαστε «υγιείς» σε περιβάλλον νοσηρό).

        Δεν είναι αστείο. In science we trust. Αφού η επιστήμη μπορεί να μας προσφέρει κάτι πιο μεγάλο από ένα εμβόλιο για την υγεία του κορμιού, περνάει (την περνάνε;) πλέον σε άλλο επίπεδο, συμβολικό: ελευθερία ενέσιμη. Επομένως αν προσπαθήσει λίγο παραπάνω, είμαι απολύτως σίγουρη, μπορεί τάχιστα να μας χορηγήσει εισπνεόμενη αγάπη, κάψουλες ανθρωπιάς, αμπούλες ευτυχίας και –γιατί όχι;- δημοκρατία υπόθετο. Αρκεί ασφαλώς, να έχουμε την πρόνοια να χρηματοδοτήσουμε με τις αναλώσιμες ζωές μας την έρευνα. Αρκεί ανάμεσα στο «βιώνω ως άνθρωπος» και στο «επιβιώνω ως κτήνος» να μην υπάρχει πια κανένα δίλημμα, και να μην είναι διακριτή η διαφορά.

       «Καλή πρόοδο»  έλεγε πάντα η βαβούσιω μου  και μας φιλούσε στο κεφάλι.

        Ε ρε και να ξερες βαβούσιω  για πόση πρόοδο μιλάμε.

         Καλά που άλλη οδό, ειρηνικά, πορεύτηκες και δεν μπορεί να σε αγγίξει. Τυχερούλα!