Και το αύριο δεν θα ξαναγίνει χθες

Ο Νίκος τηλεφωνεί στη γυναίκα του. Βάζει τα δυνατά του να της μιλήσει όπως τις άλλες φορές.

«Το μεσημέρι μη με περιμένεις για φαγητό. Έχω δουλειά. Θ’ αργήσω.»

«Εντάξει, Νίκο μου, το βράδυ τότε.»

Γνωρίζει καλά πως ο άντρας της έχει προβλήματα τελευταία. Αλλά δεν μιλάει πολύ.

«Σ’ αγαπώ», της λέει, «πάντα σ’ αγαπούσα.»

«Έλα τώρα, κλείσε, μην σ’ ακούσει κανείς. Τα λέμε.»

Η Ελπίδα ψάχνει για δουλειά τους τελευταίους μήνες. Τίποτα. Αργότερα θα βγει να πάρει τις ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ. Να κοπάσει ο αέρας που σαν μωρό από το πρωί τσιρίζει.

Ο Νίκος εδώ και δυο μέρες έχει φύγει απ’ τη δουλειά του. Όλα θρυμματίστηκαν μέσα του. Μισθωτός απλήρωτος ζαρώνει στο πετσί του. Τον εκβιάζουν. «Αν φύγεις, θα τα χάσεις όλα. Κάνε υπομονή. Σκέψου το.» Δεν το σκέφτηκε άλλο, δήλωσε την παραίτησή του, πέρασε από το λογιστήριο και διευθέτησε τις λεπτομέρειες.

Πρωί πρωί άφησε το σπίτι του, μπήκε στο πρώτο λεωφορείο που βρήκε στα ΚΤΕΛ κι έφυγε. Δεν πρόσεξε καν τον προορισμό. Κατέβηκε σε μια χλωμή επαρχία και περπάταγε, όλο περπάταγε. Ματωμένος και ματαιωμένος. Ώσπου μια αφύλακτη διάβαση τρένου. Φουμάροντας με τα τσιγάρα τον χρόνο που έριχνε την τελευταία του ζαριά. Φεύγοντας ή κάτι περιμένοντας.

Η Ελπίδα το μεσημέρι βγαίνει για εφημερίδες. Με το κόκκινο μπικ να στάζει και να της λερώνει τα δάχτυλα, κυκλώνει βιαστικά ό,τι μπορεί να την ενδιαφέρει. «Ζητείται, ζητείται…, με προσόντα, προϋπηρεσία, ευκαιρίες εξέλιξης και επαγγελματικών ταξιδιών…».  Ένα τηλέφωνο. Σκέφτεται να δοκιμάσει. Θα ήθελε να μίλαγε και με τον Νίκο. Τη γνώμη του να της έλεγε κι εκείνος, βρε αδελφέ.

«Από προχθές υπάρχει μια κενή θέση στο τμήμα τάδε. Ναι, μπορείτε να περάσετε τώρα κιόλας να σας δούμε από κοντά. Βλέπετε, έχουμε άμεση ανάγκη να βρεθεί αντικαταστάτης με παρόμοια προσόντα… Και κάτι ακόμα· αύριο πρωί πρωί πρέπει να μεταβείτε εκτάκτως στα Φάρσαλα. Ναι, ναι… Κάτι επείγον. Ωραία. Πολύ χαίρομαι. Δεν έχετε πρόβλημα με τα λεφτά. Τέλεια. Σας περιμένουμε».

«Πού να έρθω; Πώς είπατε; Λεωφόρος… 251», με σπασμένη φωνή. Και σφαδάζει.

Δεν μπορεί, λέει, κάποιο λάθος θα ’γινε. Ελπίζει, ο Νίκος όταν, να της εξηγήσει. Ελπίζει.

Την βρίσκει η νύχτα και το ανακοινωθέν: «Από την Αστυνομική Διεύθυνση Φαρσάλων. Θα πρέπει να σας ενημερώσουμε για κάτι δυσάρεστο.» Κι οι λέξεις να σπαρταρούν στη γραμμή.

Αργεί να ξημερώσει. Και το αύριο δεν θα ξαναγίνει χθες. Κι αυτοί που φεύγουν αφήνουν μια μαύρη τρύπα πίσω τους.