Καθεμιά/καθένας μας είναι μια/ένας Ζακ

«Ήθελα

να 'χτιζες κείνα τα όνειρα

δρόμους να ανοίγεις

να σπας δεσμά.» Ελένη Κωστοπούλου

Πέρασαν τέσσερα χρόνια θα πεις. Ναι, αλλά η λήθη του κακού είναι «άδεια» για την επανάληψή του.

Δεν ήταν σε κάποιο σκοτεινό, απόμερο σοκάκι. Δεν ήταν πίσω από πόρτες κλειστές και τοίχους. Δεν ήταν εμπόλεμη σύγκρουση οπαδών ομάδων ποδοσφαίρου ή «εθνών». Δεν ήταν μες στην ερημιά σε κάποια σύνορα, επίγεια ή θαλάσσια, σε μια βραχονησίδα. Ήταν στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι.

Μάρτυρας ο ήλιος, οι βιτρίνες των καταστημάτων που την εικόνα πολλαπλασίαζαν με αντικατοπτρισμούς, οι οθόνες των κινητών που κατέγραφαν και αναμετέδιδαν και επιβεβαίωναν ότι δεν γίνονται κρυφά και μουλωχτά τα εγκλήματα αλλά στα φανερά και φάτσα φόρα. Και ούτε ο ήλιος έκρυψε τις ακτίνες του, ούτε οι βιτρίνες ράγισαν, ούτε διακόπηκαν οι επικοινωνίες, εκείνο που κρύφτηκε και ράγισε και διακόπηκε βιαίως ήταν η σύνδεση μεταξύ μας. Αφήσαμε ένα παιδί (τον/την Ζακ) να γίνει σφάγιο μπροστά στα μάτια μας, να γίνουν δολοφόνοι αυτοί οι άθλιοι και εμείς βουβοί, παθητικοί συνένοχοι.

Αποψύχωση

Ας μην μας καταφέρουν άλλο χτύπημα. Ας σημειώσουμε αυτή την ημερομηνία που φανήκαμε δειλοί και λίγοι, γυμνοί από ελαφρυντικά και δικαιολογίες, συναινώντας με τη σιωπή και την αδράνεια στην πρόταξη της ιδιοκτησίας (της νοικοκυροσύνης που στάζει αίμα) ως αξίας υπέρτερης από την ανθρώπινη Ζωή.

Ψυχοφύτευση

Καθεμιά/καθένας μας είναι μια/ένας Ζακ, διαφορετικός, υπέροχα μοναδικός. Καθεμιά/καθένας μας με την υπέροχη μοναδικότητά του έχει μερίδιο στον κόσμο ετούτο. Καθεμιά/καθένας μας μπορεί να βάλει τείχος προστασίας την ψυχή του σε κάθε διαφορετικό, σε κάθε άλλο, να αποκαταστήσει τη σύνδεση με την/τον διπλανή/ό με την ίδια την ψυχή του.

Όχι άλλο αίμα!