Κάτι για τη νύχτα

«εκ σέλαος αμυδρού έρως φωτός μεγάλου»

Ήμουν μικρή. Ίσως γι’ αυτό δεν μου ‘πες τίποτα γι’ αυτά τα βράδια. Για τότε λέω που κοιμόσουν με το χέρι στην τσέπη, σφιχτά κρατώντας τη χειροβομβίδα. Τώρα μου το ‘πε η μάνα. Κι ας ήταν μεγαλύτερη αυτή, ούτε κι εκείνη από σένα το άκουσε. Η μάνα της της το ‘πε  κι αυτηνής όταν εσύ είχες πια πεθάνει. Εσύ δεν είπες τίποτα. Ποτέ και σε κανένα. Μονάχα εκείνη ήξερε που δίπλα σου κοιμόταν. Και τώρα που σε ξανασκέφτομαι έρχεσαι πάλι στο μυαλό μου όπως ήσουν, όπως σε θυμάμαι. Μα παρόλο που μεγάλωσα πια, νομίζω, σαν να φαίνεσαι ψηλότερος απ’ όσο σε έβλεπα σαν ήμουν πιτσιρίκι και στην παλιά φωτογραφία δεν χωράς.

Κι ήθελα τώρα, ρε παππού, να σε σηκώσω. Να πάμε να μου δείξεις τι την έκανες εκείνη τη χειροβομβίδα, γιατί τα βράδια άρχισαν να δυσκολεύουν, ν’ αγριεύουν και πόσο θα ‘χα ανάγκη  να κρατιέμαι απ’ την περόνη της, να ξέρω πως τη δύσκολη στιγμή μπορώ με μία μόνο κίνηση τη νύχτα να φωτίσω.