Κάποιες σκέψεις για τον φωτισμό της Ακρόπολης

Το ότι ο φωτισμός του κορυφαίου αισθητικού επιτεύγματος παγκοσμίως και ανά τους αιώνες, του πολιτεύματος που λέγεται Δημοκρατία, έγινε με επιλογή και ανάθεση (κατά τα γούστα δηλαδή) ενός ιδιώτη, λέει πολλά και πικρά για το μέλλον αυτού του πολιτεύματος. Και λέει πολλά και πικρά επίσης, για την σχέση της Αριστεράς (που σε επίπεδο φιλοσοφίας δεν υποψιάστηκε καν τι συνέβη), με την κουλτούρα, δηλαδή με την ουσία της δημοκρατίας που είναι ο πολιτισμός. 

Συνέβη βαρβαρότητα. Γιατί η Ακρόπολη δεν είναι προς τουριστική τέρψη των οφθαλμών. Η Ακρόπολη είναι, και γι' αυτό υπάρχει μέχρι σήμερα, επειδή αντιλαλεί και δικαιώνει τον ποιητικό νου του άξιου να λέγεται πολίτης, ανθρώπου. 

Δεν έχω (και δεν μπορώ να έχω) καμία πρόθεση αξιολόγησης του φωτιστικού αποτελέσματος της κυρίας Ντεκώ. Μπορώ όμως να έχω θεμελιώδεις αντιρρήσεις όταν η πολύπλοκη διαδικασία, το «Ερέχθειο των πουλιών» που λέγεται Δημοκρατία, η ανάσα του Γλέζου και του Σάντα που έγινε παγκόσμιος στρόβιλος ελευθερίας και έστειλε στα αζήτητα το ναζισμό, ναι  μπορώ και πρέπει να έχω, όλοι μας πρέπει να έχουμε, θεμελιώδεις αντιρρήσεις όταν βλέπουμε τα άγια των αγίων μας να γίνονται μαγαζάκι πολυτελείας και ξέφραγο αμπέλι που το καλλωπίζει ο κάθε λεφτάς, υπό τα χειροκροτήματα των πολιτικών ομοουσίων του και του πλήθους των «πελατών δημοκρατίας» που κάνουν τουρισμό σ’ αυτή την καθημαγμένη Δημοκρατία του θεάματος. 

Και μπορώ να έχω πικρότατες ενστάσεις για μια Αριστερά που πεισματικά αρνείται να κατανοήσει την πυρηνική φιλοσοφική αξία των αισθητικών επιτευγμάτων και την συμβολή τους στην διαμόρφωση της ίδιας της της πολιτικής οντότητας. Όταν κρεμάνε λιλιά στην Ακρόπολη σαν να ήταν κτήμα τους και η Αριστερά περί άλλα ερίζει και τυρβάζει, θεωρώντας το γεγονός ανύπαρκτο, τότε θέτει σε κίνδυνο την ίδια της την ύπαρξη. 

Ας θυμηθούμε τι συνέβη στη μάχη του Μακρυγιάννη στα Δεκεμβριανά. Μια μάχη που χάθηκε, εκτός όλων των άλλων, επειδή οι Εγγλέζοι πολυβολούσαν τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ από την Ακρόπολη, όντας βέβαιοι οι τρισβάρβαροι, ότι οι ΕΛΑΣίτες δεν θα απαντήσουν από φόβο μη τυχόν και καταστραφεί το μνημείο. Και δεν απάντησαν παρ’ ότι και μεταξύ τους υπήρξε η εξ ίσου βάρβαρη άποψη να χτυπηθεί η Ακρόπολη με την λογική πως «όταν η λαοί είναι ελεύθεροι φτιάχνουν χιλιάδες Παρθενώνες». 

Φαντάσου την ηθική μάχη που δόθηκε μέσα στην άψα, την αντάρα και το φονικό. Φαντάσου την αιώνια καταισχύνη που θα συνόδευε την Αριστερά αν είχε επικρατήσει η άποψη της καταστροφής. Η μάχη χάθηκε, τα Δεκεμβριανά εξελίχθηκαν σε εμφύλια τραγωδία, αλλά ο παγκόσμιος πολιτισμός, η παγκόσμια δόξα του πολιτεύματος που λέγεται δημοκρατία κέρδισαν μια περίλαμπρη νίκη. Για να έρθει σήμερα ο «πλερώνων και διατάζων» και να βάζει την κυρία Ντεκώ να κάνει ντεκόρ την ύλη των ανθρώπων, την ύλη του καθ’ όλου, διασκοτίζοντας το μνημείο. Με την κοινωνία χαρούμενα εθελόδουλη και την Αριστερά επικίνδυνα απούσα να ψάχνει τον αυτοπροσδιορισμό και την υπαρξιακή της συγκρότηση. Ας μου επιτραπεί να επιμείνω: πικρό. Πικρότατο.