Κάν’ το όπως οι ΗΠΑ;

Η έπαρση του Τραμπ να απαντά ρίχνοντας, έστω και φαντασιακά, περιττώματα στα κεφάλια εκατομμύριων διαδηλωτών αποτελεί ιδιοσυστατικό του μεγαλοϊδεατισμού των αυτόκλητων, αλλά και των άλλων, των ψηφισμένων, ηγεμόνων. Την ίδια αίσθηση αφθαρσίας διαθέτουν όλ@ εκείν@ που διαβιούν με τη βεβαιότητα πως οι «άριστοι/ες» και οι «εκλεκτοί/ες» δικαιωματικά υφαρπάζουν και την μπουκιά απ’ το ψωμί των υπολοίπων, αφού ο ρόλος των πολλών είναι να δρουν υπηρετικά για να μεγαλουργούν οι «άξιοι/ες».

Έτσι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο βαθύπλουτος επιχειρηματίας, που εξελέγη δις, δείχνει, και το περηφανεύεται, την καταφρόνια του στους πληβείους που τον αμφισβητούν. Οι γαλαζοαίματοι και της σύγχρονης εποχής εξακολουθούν να αντλούν τη δύναμη της επιβολής τους από την πεποίθηση πως τούτη η δύναμη είναι προνόμιο σταλμένο εκ θεού. Μόνο που δεν έχουμε να κάνουμε με  τη γραμμή του αίματος, αλλά μ΄ εκείνη του κέρδους, το οποίο, με τη σειρά του, ακολουθεί μια νέα, θεμελιωμένη στην παλιά, θεοδικία των προνομίων.

Ο εσμός των εκλεκτών πάναξιων, στους οποίους ανήκει ο Ντόναλντ Τραμπ, ο εσμός των πλουσίων, θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του να εκμεταλλεύεται, τον συνάνθρωπο και τη φύση. Η αλλαγή των πολιτικών των τελευταίων δεκαετιών, με τις οποίες το όφελος των υπερπλουσίων πολλαπλασιάστηκε δίχως να διαχυθεί ούτε δεκάρα στους από κάτω, συνηγόρησε ώστε να μεταστραφεί η ιδεολογική προσέγγιση του πλούτου: ακόμα και στους αριστερούς, λεγόμενους, σχηματισμούς, η καταδίκη της συσσώρευσης δεν γίνεται με τον βροντώδη τρόπο άλλων εποχών. Η δε εγκόλπωση του ιδεολογήματος της «αξίας» που διαχωρίζει ρατσιστικά τους ανθρώπους, η επένδυση σε «βιογραφικά», τίτλους σπουδών κ.ο.κ., η απαξίωση της εργατικής τάξης και οι αποστάσεις από το αξίωμα «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», πριμοδοτούν τη μεταφυσική του χρήματος. Τα φράγκα, λοιπόν, πάνε σ’ εκείνους που τ’ αξίζουν. Στους καπάτσους. Οπότε, να τους δώσουμε και τα κλειδιά του κράτους, να πετύχουν, εκεί που οι παραδοσιακοί πολιτικοί «απέτυχαν».

Πέρα από την κοινωνία, πάνω από την κοινωνία: το φληνάφημα του «χαρισματικού» που πετυχαίνει μοναχός του, ωσάν να μην είναι αποτέλεσμα της συγκυρίας, κονταίνει τις δημοκρατίες. Το παράδειγμα των ΗΠΑ αλλά και της Γαλλίας, με την περιφρόνηση του λαού, δείχνει πως η εκχώρηση κάθε λαϊκής κατάκτησης είναι προ των πυλών και για κάθε άλλη χώρα.

Αλλά η αυξανόμενη φτωχοποίηση όλο και περισσότερων πληθυσμιακών ομάδων, η καταβύθιση στην ανασφάλεια, η τρομοκράτηση στους χώρους εργασίας, η συκοφάντηση παλαιών μοντέλων διακυβέρνησης (σοσιαλισμός, κρατικός παρεμβατισμός κ.ο.κ.), συναποτελούν τη συνθήκη εκείνη που ευνοεί τους μεσσιανισμούς. Ο πλούσιος μη πολιτικός Τραμπ και ο δίχως κόμμα Μακρόν αναρριχήθηκαν πατώντας στον φόβο των από κάτω ότι οι ζωές τους θα γίνονται ολοένα και χειρότερες. Η αφλογιστία της Αριστεράς, η αδυνατότητά της να παραμείνει Αριστερά, η αφωνία της, επιτείνει τη σύγχυση.   

Ο λαός, όμως, σώζει τον λαό. Η απάντηση μοιάζει να έρχεται από τα κάτω. Στις διαδηλώσεις που διοργανώθηκαν από την οργάνωση -ομπρέλα 300 περίπου οργανώσεων- «No Kings» (Όχι Βασιλιάδες) και σε έναν κόσμο που ευνοεί τις νέες βασιλείες, ένα διευρυμένο προλεταριάτο, ο κόσμος της εργασίας, μοιάζει να επανευρίσκει τον ιστορικό του ρόλο. Αντιδρώντας, να μετασχηματίζει τον κόσμο.

Αρκεί έως τον τελικό μετασχηματισμό να μην χαθούν στις καπιταλιστικές μυλόπετρες δυο τρεις γενιές ακόμα.