Ιχνηλάτηση

«Ήχθη ως πρόβατο επί σφαγή». Ωστόσο θα θελα την προσοχή μας να τη στρέψω στους σφαγείς. Ας μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε το βουβό σώμα των ενόρκων κι ας μην είμαστε στην αίθουσα. Το «κοινό» περί δικαίου αίσθημα είναι δικό μας και εισβάλει στην αίθουσα από παντού κι αυτό θα κατευθύνει την ετυμηγορία των παρόντων. Το ανάθεμα αυθόρμητα έρχεται, σαν κύμα. Ορμητικό μας κατακλύζει και το στρέφουμε, με βία και αγανάκτηση στα μισητά τους πρόσωπα.

 Και όλο στριφογυρνάει στον νου μου ο Οιδίποδας τύραννος του Σοφοκλή, όταν στην πλήρη ακμή του έβγαζε διαγγέλματα στην πόλη των Θηβών πως έπρεπε να αντιμετωπιστεί το μίασμα (του Λάιου ο φονιάς). Κι ο Τειρεσίας που δεν ήθελε το στόμα του ν' ανοίξει που θ’ άνοιγε και του αλλουνού τα μάτια -τυφλός αυτός  κι ο άλλος τάχα ανοιχτομάτης- όταν τον τσάτισε για τα καλά με την αλαζονεία και της εξουσίας τη μέθη, του το πέταξε στα μούτρα καθαρά με εκείνη την ωραία την παρήχηση του «τ»  (που τόσο είχε επιμείνει η φιλόλογος στο Λύκειο, καλή της ώρα, που δεν την ξέχασα από τότε), «τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ»  κι έφυγε για να μην τον «βλέπει».

Και επειδή ετούτος ο ιός που φέρνει γύρες μας έμαθε εκτός από την ιερότητα της δημόσιας υγείας και την ατομική του καθενός ευθύνη και λέξεις όπως ιχνηλάτηση.

Και επειδή δεν θα ήθελα τα χέρια μου να νίψω, με θρησκευτική μάλιστα ευλάβεια όπως προτείνεται στις μέρες που ζούμε, και να αναλυθώ σε θρήνο για το σφάγιο – που ήτανε μια νέα γυναίκα.

 Και επειδή το πρόβατο –που ήτανε μια νέα γυναίκα- δεν το σφάξανε μονάχοι οι δυο σφαγείς. Ήταν κι άλλα χέρια που στην πράξη είχαν μερίδιο κι ας μην ήταν φυσικά παρόντα στο σφαγείο.

 Και επειδή αυτοί οι δυο δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι για να μας μάθουν το κακό. Νομίζω θα έπρεπε να ιχνηλατήσουμε τις επαφές τους με επιμονή και επιμέλεια. Στο σπίτι, στο σχολειό, στο φροντιστήριο, στη γειτονιά τους, στην ενορία (γιατί όχι;), στο γυμναστήριο, στην καφετέρια, στο μπαράκι, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, παντού, να μην αφήσουμε γωνιά που να μην ψάξουμε. Δεν γεννηθήκανε σφαγείς αυτοί οι δυο, κάποιος τους έκανε με πράξεις ή με παραλείψεις κι αφού το έκανε με αυτούς μπορεί και με άλλους. Δεν είναι αόρατος αυτός ο εχθρός παρόλο που είχε (και έχει) στόχο την ψυχή και αν τον πολεμούσαμε με τον ίδιο ζήλο που πολεμούμε ό,τι απειλεί το σώμα ίσως γλιτώναμε το πρόβατο –που ήτανε μια νέα γυναίκα- και σταματούσαμε την εκπαίδευση των σφαγέων εκεί και όπου αλλού.

Αν μείνουμε στο ανάθεμα και χώσουμε, όπως τους πρέπει, αυτούς τους δυο τρισάθλιους στη φυλακή και επιστρέψουμε έπειτα ήσυχα και όμορφα στις δουλειές  μας θα μας αξίζει δίχως άλλο του Τειρεσία η απαξίωση, ενώ κάποια άλλη (νέα ή όχι) γυναίκα  θα γίνεται σφάγιο, από κάποιους άλλους σφαγείς, γιατί θα έχουμε απομονώσει δύο νοσηρούς αφήνοντας τη νοσηρότητα ελεύθερα να αναπτύσσεται και να θεριεύει. Ίσως ανακαλύψουμε ότι για ορισμένα θέματα ευπαθής ομάδα είναι οι νέοι μας και την έχουμε μολύνει εμείς οι ίδιοι.

Τίποτα δεν έβλεπε ο Οιδίποδας όσο είχε τα μάτια του. Έπρεπε πρώτα πίσω να γυρίσει για να δει, να βρει τα ίχνη της παλιάς διαδρομής. Κι αυτό που βρήκε τον συνέτριψε. Θα είναι πάντα μια γυναίκα που θα χάνεται όσο δεν βλέπουμε και δεν ακούμε και δεν νοούμε. Θα αλλάζει το όνομα κάθε φορά, μα θα είναι πάντα η γυναίκα.