Ικανότητα διακρίσεως

Αν κάνεις πως σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλότερα θα σου το κόψω. Έχεις δικαίωμα να σιωπήσεις. Και να είσαι ευγνώμων που σε ταΐζω, σε ποτίζω, σε κοιμίζω, που σ’ αφήνω «ζωντανό».

Κι εσύ το όρθωσες το ανάστημά σου. Όπως ήσουν πεσμένος είπες «Ορθώσου» και το έκανες. Κι αρνήθηκες την «προσφορά».

Θαρρείς πως ήθελα να δεις ψηλότερα απ’ αυτόν τον φράχτη. Θάλασσα δεν θα δεις και πάψε να ονειρεύεσαι.

Κι εσύ ονειρεύτηκες χωρίς τα μάτια σου να κλείσεις.

Δεν θα μυρίσεις άλλο άρωμα πέρα απ’ τη βρόμα των ουρητηρίων.

Κι εσύ άνοιξες τα ρουθούνια σου κι οσμίστηκες σαν το λαγωνικό αρώματα και μυρωδιές καλύτερες, όλο ευγένεια.

Δεν θα γευτείς στο στόμα άλλη γεύση από την πίκρα που σου στάζω λίγο λίγο.

Κι εσύ δοκίμασες μια άλλη γλύκα μέσα από βιβλία σχολικά.

Ούτε θ’ ακούσεις άλλο ήχο πέρα απ’ το σιωπητήριο.

Κι εσύ τέντωσες κάθε ακουστικό σου πόρο να πιάσεις, σε συχνότητα άλλη, μουσική, να ξαναβρείς την αρμονία μίας σύνθεσης.

Κι όσο κι αν ψηλαφίζεις άλλο τίποτα πέρα απ’ τον τοίχο του κελιού σου.

Κι εσύ να ανοίξεις θέλησες μια χαραμάδα, στο δέρμα σου να νιώσεις αέρα καθαρό.

Δεν ωφελεί να επιμένεις πως έχεις όνομα και θες να δεις και να μυρίσεις και ν’ ακούσεις και να γευτείς και να αγγίξεις.

Κι εσύ φώναξες τ’ όνομά σου δυνατά και επιμένεις να θες να δεις και να μυρίσεις και ν’ ακούσεις και να γευτείς και να αγγίξεις κι ας μην ωφελεί.

Βλέπεις, εγώ έχω ικανότητα διακρίσεως μεταξύ του καλού και του κακού (για μένα). Για τούτο και πασχίζω να σε κρατήσω χαμηλά, να δείχνω εγώ ψηλότερος.

Κι εσύ διακρίνεις πια καλά ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο επικίνδυνος.