Θρήνος για μια Ειρήνη

Ας κλάψουμε μαζί για την Ειρήνη. Μ’ ένα πεντακοσάρικο έφυγε απ’ το χωριό, να πάει να διαγωνιστεί στα καλλιστεία. Ξέχασε πως τη λέγανε Ρηνιώ κι έγινε Ρένα. Τα νύχια λίμαρε, κόκκινα τα ’βαψε κι έκοψε τη βαριά κοτσίδα. Πάμπολλες στρώσεις μάσκαρα στις βλεφαρίδες πέρασε μέχρι να γίνουν τέντες σκιερές πάνω απ’ τα μάτια, να κρύβουν τα βουνά και τα ποτάμια του χωριού που ’χαν αφήσει το είδωλό τους στη ματιά της. Φόρεσε φούστα εφαρμοστή, ίσα να κρύβει το βρακί της, κι απ’ τ’ ανοιχτό πουκάμισο ξεπρόβαλε, προκλητικό και ετοιμοπόλεμο το στήθος το βουνίσιο.

Δεν έφτασε η Ειρήνη καν στα καλλιστεία. Δεν την περπάτησε ποτέ της ομορφιάς την πασαρέλα. Ένας αλήτης τη μαχαίρωσε σ’ ένα σοκάκι σκοτεινό. Για να της κλέψει το πεντακοσάρικο. Κι ένας ανώμαλος τη βίασε νεκρή στο θλιβερό κρεβάτι του νεκροτομείου.