Θα κατεβάσω τα ρολά Θα κλείσω τα φώτα

Έλα, σκούπισε τα μάτια. Το ξέρεις δα. Απαγορεύεται να κλαίμε δημοσίως. Κοίτα. Κοίτα αυτούς εκεί. Σε είδαν. Σκούπισε τα μάτια σου λοιπόν. Τι θέλεις; Να τρέξουν να τηλεφωνήσουν στην ανοιχτή γραμμή καταγγελιών; Ναι, θα το κάνουν. Να ’σαι σίγουρος. Θα σε δώσουν στην ψύχρα. Στεγνά. Γι’ αυτό σου λέω, σκούπισε τα μάτια. Ρούφα τα δάκρυα πίσω. Απαγορεύεται να κλαίμε δημοσίως. Είναι μέρα μεσημέρι και οι κάμερες καταγράφουν. Κοίτα, είναι τοποθετημένες στο ύψος των ματιών. Δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Σκούπισε τα μάτια. Φόρα τα μαύρα γυαλιά σου. Περίμενε να πάμε σπίτι. Κρατήσου. Είμαι δίπλα σου. Δε μένει πολύς δρόμος. Πιάσε το χέρι μου. Μόνο τα μάτια γράφουν. Χαμογέλα. Σε λίγο φτάνουμε. Συγκεντρώσου. Μη λυγίσεις. Ούτε στιγμή. Όχι τώρα, λίγα μέτρα από το σπίτι. Και μην αφήσεις να σε ξεγελάσουν δήθεν χαμόγελα. Αν οι άνθρωποι ήξεραν να αγκαλιάζουν, δε θα ράβανε ζουρλομανδύες. Μη, μη μιλήσεις, μη λες ονόματα. Γαμώτο. Προχτές που είπα καλημέρα με βρίσανε χυδαία. Πάλι καλά που γλίτωσα το ξύλο. Τύχη απίστευτη που δεν με καταγγείλανε. Ξεχάστηκα σε μια στιγμή αδυναμίας. Μα εσύ θυμήσου και τα μάτια σκούπισε. Προχώρα. Λίγα μέτρα μείνανε. Φτάνουμε. Στο σπίτι θα σε πάρω αγκαλιά να κλάψουμε μαζί.