Άκου

Πίσω από κάθε γυναίκα που σωπαίνει υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων που δεν ακούει. Και δεν μιλώ απαραίτητα εδώ για τη λειτουργία των ακουστικών νεύρων. Μιλώ για την ικανότητα εκείνη που δεν έχουμε ως γονείς, ως γείτονες, ως δάσκαλοι, ως φίλοι να αφουγκραζόμαστε αυτό που δεν εκφράζεται με λέξεις. Μπορεί να μας βολεύει κιόλας να μην λέγονται τα πράγματα, γιατί τότε θα πρέπει να αναμετρηθούμε με το αυτό που είμαστε πραγματικά. Δειλοί και λίγοι για να υπερασπιστούμε αυτήν που έχει την ανάγκη μας. Αρκούμαστε να ερμηνεύουμε τη σιωπή ως «όλα βαίνουν καλώς» και πορευόμαστε ησύχως.

Πίσω από κάθε γυναίκα που σωπαίνει υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων που δεν θέλει να ακούσει. Γιατί αυτά που ακούει τον μπερδεύουν και γκρεμίζουν την ψευτοεικόνα και τη δηθενιά και το ανδρικό το κύρος που βασιλεύει με όλα τα φαλλικά του σύμβολα. Τη βρόμα, γρήγορα, κάτω από το χαλί και τους σκελετούς μες στην ντουλάπα. Όταν δεν θέλεις να ακούσεις κάνεις κάθε είδους φασαρία, ακόμα και ασχήμιες και χοντροκοπιές, οτιδήποτε  αρκεί να μην βρεθείς αντιμέτωπος με την σκληρή αλήθεια. «εγώ ούτε άκουσα ούτε είδα τίποτα και πέφτω κι απ’ τα σύννεφα» «αποδείξεις υπάρχουν; Μάρτυρες;» «τι φορούσε;» «τι γύρευε;» «απαλλάσσεται λόγω…»

Πίσω από κάθε γυναίκα που σωπαίνει υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων που θέλει με κάθε τρόπο να την κρατήσει σιωπηλή. Γιατί ξέρει πως αν ακουστεί  και παραπέρα η φωνή της θα φανεί ολόγυμνη η σαπίλα και η νοσηρότητα, η εκμετάλλευση και η καταπίεση, η επιβολή μιας φαύλης εξουσίας και ο καταναγκασμός. «Είμαστε πολιτισμένοι εμείς. Ρίξε και μια ματιά στις διακηρύξεις μας. Η ισότητα των φύλων φιγουράρει απ’ τις πρώτες στις αρχές μας. Έχουμε και ποσόστωση για τη συμμετοχή των γυναικών…»

Σκάσε λοιπόν και άκου. Άστη να μιλήσει. Μην την φιμώνεις πάλι. Κι όταν μάθεις να ακούς,  μπορεί να σου εμπιστευθεί τον πόνο της νωρίτερα.  

Άκου. Συμβαίνει τώρα. Αυτή τη στιγμή. Δίπλα σου. Πάλι σωπαίνει. Θ’ ακούσεις;