Ημέρα της Γης: Όταν οι καταστροφείς παρουσιάζονται ως σωτήρες

Οι καταστροφείς του πλανήτη Γη "γιορτάζουν" τη σωτηρία του! Καταστροφείς και... σωτήρες οι ίδιοι! Οι ίδιοι καταστρέφουν, οι ίδιοι προτείνουν μέτρα σωτηρίας.  Μέτρα, όμως, σημαίνει όρια και ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, η κερδοσκοπική συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με περιορισμούς, ο καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Για να αποδειχθεί ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη.

Ναι, οι πάγοι λιώνουν, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί ένα δις άνθρωποι λιμοκτονούν! Και οι σημερινές πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή γίνονται προς χάρη των πολυεθνικών του πετρελαίου, που αδιαφορούν πλήρως για το θάνατο και το χάος που προκαλούν. Η Μέση Ανατολή είναι ένα επί μέρους θέατρο του γενικευμένου πολέμου που έχουν κηρύξει οι πετρελαϊκές εταιρείες εναντίον ολόκληρου του πλανήτη, επιδιώκοντας τη μέγιστη απόδοση κέρδους.

Σήμερα είναι πλέον απολύτως βέβαιο ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής, γιατί η λύση είναι συνυφασμένη με το «θάνατό» του. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (δηλαδή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» κέρδους είναι μία πλάνη.

Γι’ αυτό απαιτείται, επειγόντως, ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που θα περιλαμβάνει και τη σχέση του ίδιου του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν θα είναι εκτός της φύσης (για να την ελέγχει και να την εκμεταλλεύεται) αλλά εντός της φύσης, ώστε να αντιλαμβάνεται ότι οι πληγές που επιφέρει σ’ αυτή είναι κυριολεκτικά πάνω στο δικό του «σώμα». 

Απαιτείται, λοιπόν, ανυπακοή στο μεγάλο αλλά και στο μικρό, καθημερινό φασισμό. Ανυπακοή στους «πάνω» που σκοτώνουν τη ζωή, αλλά ανυπακοή και στον κακό μας εαυτό, στους «κάτω» που σκέφτονται σαν τους «πάνω». Άρνηση και σταθερό μέτωπο απέναντι στους φονταμενταλισμούς, τους ρατσισμούς και τους εθνικισμούς, άρνηση σε ό,τι μας χωρίζει και μας πολυδιασπά, σε ό,τι μεταθέτει από το κεντρικό πρόβλημα προς τα δευτερεύοντα, προκαλώντας τους «εμφυλίους των κάτω».

Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, που θα επανεφεύρει την Αγάπη ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της Δύναμης και της κερδοσκοπικής απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά και δημιουργία, ή αλλιώς η σημερινή ιλιγγιώδης κίνηση του κανιβαλικού καπιταλισμού προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα.