Η... προδοσία των νέων

Έχω παιδί στην ξενιτιά και οφείλω να το υπερασπιστώ. Όχι, κύριε, οι 300.000 νέοι που έφυγαν μετανάστες δεν είναι «προδότες». «Προδοσία» είναι η ανεργία, προπάντων οι «μαύροι εκβιασμοί» για μία δουλειά, η ομηρία ολόκληρης της οικογένειας για μία θέση εργασίας. Αυτό ίσχυε κι αυτό εξακολουθεί να ισχύει. 

Μια ζωή, η ίδια πάντα αγωνία, ο ίδιος αγώνας, ο ίδιος εξευτελισμός για να «σωθεί» το παιδί. Να βρει μια δουλειά. Και να ο πατέρας με την περηφάνια ριγμένη στο χώμα, έξω από το γραφείο του βουλευτή. Και η δημοκρατία να εξαερώνεται μέσω της ανεργίας. Η ελεύθερη βούληση να «σιδερώνεται» από τους τοκογλύφους της πολιτικής και της κομματοκρατίας. Το μισό χαρτονόμισμα τώρα και τ’ άλλο μισό μετά, όπως στα γουέστερν. Για μια δουλειά, πωλείται στο πολιτικό παζάρι ό,τι είναι θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα, η ψήφος. Και δεν νοθεύουν τη δημοκρατία μόνο τα «μαύρα ταμεία» και το «μαύρο χρήμα», την αλλοιώνει και ο πολιτικός εκβιασμός, η ιδιότυπη "εξαγορά".

Κι αν δεν υπάρχει πρόσβαση, αν το παιδί δεν επιθυμεί να μπει στο κόμμα ή στο μητρώο στελεχών, αν δεν θέλει να γίνει ντελιβεράς με ντοκτορά, αν έχει αξιοπρέπεια, ναι, τότε φεύγει. Και δεν είναι ανώδυνος ο ξεριζωμός. Ούτε είναι «προδότης» ο νέος που μεταναστεύει, όπως λέει εκείνος ο «εθνο-κομμουνιστής» καλλιτέχνης, αφού οι προλετάριοι εξακολουθούν να μην έχουν πατρίδα, συνεχίζουν να είναι της "Γης οι κολασμένοι"…