Το καλοκαίρι του 1989 η Νίνα Σιμόν τραγούδησε στον Λυκαβηττό. Έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε. Ήταν μια μυσταγωγία την οποία είχα την τύχη να απολαύσω.
Η Νίνα (21/2/1933) γεννήθηκε στην πόλη Τράιον στη Βόρεια Καρολίνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Γιουνίς Γουέιμον. Εμπνεύστηκε το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο από τη Γαλλίδα ηθοποιό Σιμόν Σινιορέ, αρχικά για να μην μάθει η μητέρα της ότι τραγουδούσε τη «μουσική του διαβόλου» σε ένα μπαρ, προκειμένου να βγάλει χρήματα για να ζήσει.
«Η μητέρα μου ήταν επαναστάτρια. Στη σκηνή βρήκε τη θέση όπου μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη φωνή της, για να μιλήσει για τους ανθρώπους της. Όταν η παράσταση τελείωνε όλοι πήγαιναν σπίτι τους. Αλλά εκείνη, όταν έμενε μόνη, συνέχιζε να παλεύει με τους δικούς της δαίμονες. Ήταν γεμάτη θυμό και οργή. Δεν μπορούσε να ζήσει με τον εαυτό της και όλα κατέρρευσαν» αναφέρει η κόρη της Λίζα Σιμόν Κέλι.
Η έντονη ανάμειξη της Σιμόν στο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα είχε συνέπειες. Το γεγονός ότι έπαιζε μόνο πολιτικά τραγούδια τής στοίχησε. Έκαναν μποϊκοτάζ στους δίσκους της. Κι έτσι άρχισαν τα προβλήματα επιβίωσης και υγείας. Η κατάστασή της άρχισε να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Εισήχθη σε νοσοκομείο. Στη συνέχεια πήγε για λίγο στην Λιβερία-Αφρική όπου έλεγε ότι βρήκε την απόλυτη ευτυχία. Αλλά δεν μπόρεσε να μείνει εκεί. Δεν ήθελε, όμως, να γυρίσει στα «Ηνωμένα Φίδια της Αμερικής» όπως έλεγε χαρακτηριστικά.
Έτσι, πήγε στο Παρίσι όπου με το ζόρι κατάφερε να βρει μια δουλειά (παίζοντας πιάνο) σε καφετέρια. Ήταν απελπισμένη κι άρχισε να την παίρνει η κάτω βόλτα. Ζούσε σε ένα βρώμικο σπίτι και ντυνόταν με κουρέλια. Ο αδερφός της αποφάσισε να την πάρει στην Ολλανδία. Εκεί της έδωσαν νέα φάρμακα (ήταν διπολική), τα οποία επηρέαζαν την κίνησή της. Αλλά ήταν η μόνη λύση. Ευτυχώς επανάκαμψε, τα χέρια της «πετούσαν». Και το τραγούδι της «my baby just cares for me» έδωσε μια νέα ώθηση στην καριέρα της.
Η Νίνα Σιμόν στη διάρκεια της πορείας της πήρε 15 Γκράμι υποψηφιότητες και το βραβείο Grammy Hall Of Fame (2000). Δύο μέρες πριν το θάνατό της (21 Απριλίου 2003) βραβεύτηκε με το diploma του Ινστιτούτου Κέρτις (μουσικό σχολείο το οποίο είχε απορρίψει αίτησή της όταν εκείνη ήταν 19 ετών επειδή ήταν μαύρη).
Στην αυτοβιογραφία της «Μαύρη ψυχή» η χαρισματική Νίνα Σιμόν -η αρχιέρεια της σόουλ και μια από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες του 20ού αιώνα, κατά το περιοδικό Rolling Stone- μιλάει με αμεσότητα για την ταραγμένη, συναρπαστική και γεμάτη πάθος ζωή της, για τη μουσική, τους έρωτές της, την πολιτική της δράση, για τα όνειρά της και τις διαψεύσεις.
