Γράφει η Γιώτα Αναγνώστου
Μελλοθάνατοι. Όλοι. Στοιβαγμένοι σ’ έναν θλιβερό θάλαμο. Το κρεβάτι μου στην άκρη. Προνομιούχο. Μια χαραμάδα στον τοίχο το προνόμιο. Μια σχισμή με θέα στον έξω κόσμο. Σ’ αυτή κολλούσα το μάτι μου. Περιέγραφα στους άλλους ανατολές και ηλιοβασιλέματα. Δέντρα να χτυπιούνται απ’ τον βοριά. Τη μπουγάδα με τα εσώρουχα μιας πόρνης. Τους οικοδόμους που σήκωναν μια πολυκατοικία. Το πάρκο με τις κούνιες. Το περίπτερο. Τ’ αδέσποτα σκυλιά στους κάδους.
Πώς έλαμπαν τα μάτια τους όταν τους τα ’λεγα. Πώς γύρευαν τις λέξεις, τις εικόνες να ρουφήξουν σαν ελιξίριο ζωής.
Αύριο, είπαν, θα με πάρουν απ’ τον θάλαμο. Μόνος θα τελειώσω. Αλλού. Θα μαλώσουν για το κρεβάτι μου όσοι μείνουν. Για το προνόμιο της χαραμάδας που βλέπει σ’ ένα γκρίζο ντουβάρι.
