Της Ευαγγελίας Μπράιλα
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ…
«...Έβγαλα απ την τσέπη τα κλειδιά του αυτοκινήτου και τα ’σφιξα στην παλάμη της με τη δική μου. Της είπα πως πρέπει να φύγουν. Να πάνε κατευθείαν στο ποτάμι. Πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να σωθούν. Κι εσύ; με ρώτησε. Θα μείνω στο σπίτι της απάντησα, να σβήσω τη φωτιά.»
(απόσπασμα από τη ΦΩΤΙΑ του Γ. Κουτούβελα)
Καλοκαίρι 2007.
Η Αθανασία είχε έρθει στο σχολείο μας να εργαστεί ως δασκάλα οικονομικών... Μέχρι τότε εργαζόταν σε κάποια τράπεζα. Ήταν πολύτεκνη, τρία κορίτσια και το τέταρτο ένα αγοράκι. Ήθελε να τα καταφέρει με την «τάξη». Δούλευε σκληρά εντός και εκτός σχολείου.
Οι εκπαιδευτικοί μπαινοβγαίνουμε στις τάξεις φορτωμένοι με λογής λογής πράγματα. Στα χέρια βιβλία, τετράδια, φυλλάδια… Στο νου σχέδια μαθήματος, σκέψεις για τα άπειρα μικρά ή μεγάλα ή τεράστια προβλήματα των μαθητών μας. Με συναδέλφους και συναδέλφισσες ανταμώνουν κάποιες στιγμές τα βλέμματα στα λιγόλεπτα διαλείμματα και κάποια λόγια αρθρώνονται όταν συμπέσουν τα «κενά» μας. Έτσι είχε περάσει και εκείνη η σχολική χρονιά και για μένα. Με την Αθανασία είχαμε ανταλλάξει βλέμματα και λόγια…
Τη ρώτησα κάποια στιγμή γιατί αποφάσισε να εργαστεί σε σχολείο. Θυμάμαι να απαντά και να λέει πως οι λιγότερες σε χρόνο ώρες εργασίας και οι περισσότερες σε χρόνο διακοπές ήταν το κίνητρο… Θα είχε χρόνο για τα τέσσερα παιδιά της…
Το καλοκαίρι του 2007 ήταν το πρώτο καλοκαίρι που θα το ξόδευε με ασφάλεια στο σπίτι της κοντά στην αρχαία Ολυμπία…
Ήταν 24 Αυγούστου 2007 όταν η Πελοπόννησος και όλη η Ελλάδα ανησυχούσε στο άκουσμα ότι ξέσπασε πυρκαγιά στην δασική περιοχή της Ζαχάρως Ηλείας…
«ΦΥΓΕ» της λέει ο αγαπημένος σύζυγος «ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ… ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ, ΠΑΡΕ ΚΑΙ … ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΝΑ ΣΩΘΕΙΤΕ…»
Ο χρόνος κυλά σαν νερό και ΚΑΙΕΙ! Το πυροσβεστικό όχημα ντελαπάρει και κλείνει το δρόμο… Ο άνεμος λυσσομανά... αγκαλιάζει τις φλόγες και τις στέλνει στην Αθανασία, τη γλυκιά μου συνάδελφο, τη μητέρα τεσσάρων παιδιών…
Λίγο νωρίτερα, Ιούνης ήταν, η Αθανασία μάς κερνούσε στο σχολείο γιατί η μεγάλη της κόρη, η Αγγελική, είχε αριστεύσει… Κι εγώ, ανάμεσα στους άλλους, σκυμμένη σε πρωτόκολλα και μητρώα και απουσιολόγια έριξα ένα βλέμμα, άρθρωσα δυο λέξεις σαν εκείνο τον τύπο στην ΠΤΩΣΗ του Α. Καμύ, που αρθρώνει «...κάποια άλλη φορά...».
-Βοήθεια, καιγόμαστε, φωνάζει στο κινητό της τηλέφωνο...
«Εκεί, στις 24 Αυγούστου ο κλειστός από τις φλόγες και τις καταστροφές δρόμος εγκλωβίζει περίπου 25 ανθρώπους πεζούς ή με τα οχήματά τους και τους παρασέρνει σε έναν τραγικό θάνατο … Τα χωριά Γεράκι Αμαλιάδας, Κρέστενα, Γρύλλος, Ολυμπία, Καϊάφα, Νεοχώρι, Βρεστό, Καλλιθέα, Σάμικο, Πλατιάνα, ο Δήμος Ζαχάρως, η Ανδρίτσαινα, η Κλινδία, το Μουζάκι, το Φανάρι και πλειάδα μικρότερων οικισμών επλήγησαν σφόδρα, ωστόσο, το μεγαλύτερο τίμημα πλήρωσε το χωριό Αρτέμιδα…».
Την Αθανασία την πήραν οι φλόγες μαζί με τα αγγελούδια της. Το μικρότερό της, το αγοράκι της, το βρήκαν απανθρακωμένο σ την αγκαλιά της…
