Η τηλεοπτική version του Martin Niemoller

Να ξεκαθαρίζουμε από την αρχή τα πράγματα. Δεν είμαστε κομμάτι του εξοπλισμού του Καναλιού. Δηλαδή δεν είμαστε τεχνικοί, μακιγιέρ, ηχολήπτες, κ.λπ. Είμαστε Δημοσιογράφοι, γέννημα – θρέμμα της Μεγάλης Σχολής των Ιδιωτικών Καναλιών. Κλώνοι των Αστέρων τους!

Εμένα προσωπικά, η πρώτη μου αποστολή στην TV ήταν διπλή γιορτή. Tον Δεκέμβριο του 2008, ανέλαβα να ενημερώσω ότι κάποιοι αναρχικοί συνεπλάκησαν σε πορεία και πέθανε ένας από αυτούς (ένα 15χρονο ονόματι Γρηγορόπουλος). Αλλοίωσα δε και ένα video για να βοηθήσω έναν αστυνομικό τον Κορκονέα να λειάνει κάπως το story του. Τον ίδιο μήνα επίσης, ετοίμασα το ρεπορτάζ που έπαιξαν όλα τα ιδιωτικά κανάλια, για την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Απέδειξα ότι το βιτριόλι, της το έριξε αγαπητικός και όχι η εργοδοσία όπως ισχυριζόταν, επειδήήταν ‘αγωνίστρια’. Άρεσα στους ‘μεγάλους’ και ανέβηκα στα πάνω σαλόνια. Η νέα μου αποστολή ήταν να πείσω τους τηλεθεατές ότι ο Ρουπακιάς έσφαξε τον Φύσσα σε καυγά για το ποδόσφαιρο. Για όλα αυτά, με σιχτίρισαν διάφοροι ‘αντίφα’ όπως αυτό-αποκαλούνται, αλλά ποιός τους υπολογίζει!

Όταν τον Μάιο του 2014 στην Οδησσό οι Ουκρανοί του “Δεξιού Τομέα” έκαψαν ζωντανούς 46 ανθρώπους, εγώ έβαλα τα πράγματα στην θέση τους. Επρόκειτο για ‘μαχητές της ελευθερίας που απέκρουσαν την ρωσική αρκούδα’. Α! Έσβησα επίσης την αναφορά του Διεθνούς Πρακτορείου Ειδήσεων για κάποιες γυναίκες και παιδιά που βιάστηκαν και κάηκαν μαζί με τους άλλους. Τσίριξαν οι επαγγελματίες διεθνιστές, αλλά ποιος τους μετράει!

Όταν έγινε το δημοψήφισμα για ΝΑΙ ή ΟΧΙ, θυμάμαι ότι ψάχναμε σε όλη την Αθήνα για ντεκόρ και το βρήκαμε πίσω από του Ψυρρή. Ναρκομανείς και άστεγοι. Τέλεια! Ντύθηκα (ξεντύθηκα μάλλον) κατάλληλα, πήγα δίπλα σε έναν από αυτούς, έπεσα στα γόνατα με το μικρόφωνο στο χέρι, ράγισα την φωνή μου και άρχισα να εξηγώ τι θα συμβεί εάν ψηφίσετε ΟΧΙ. Βγήκε το Όχι. Γελάτε σε βάρος μου, αλλά κακό του κεφαλιού σας!

Όταν διαδόθηκε ότι στα σχολεία έπεφταν μικρά παιδιά λιπόθυμα από την πείνα, έφτιαξα ένα υπέροχο επιτόπιο ρεπορτάζ  σε δημοτικό πάνω στα Βόρεια Προάστια, σε ένα διάλλειμα με γέλια και χαρές. Είπα με νόημα, κουνώντας πάνω – κάτω τα φρύδια μου όπως μου έμαθαν στην σχολή, ότι 1000 λέξεις από τα μυθεύματα του Ριζοσπάστη δεν αξίζουν μία ζωντανή εικόνα. Αλλάζουν κανάλι οι κομμουνιστές όταν με βλέπουν. Ε και;

Όταν μου έκαναν την τιμή να με βάλουν στην ομάδα σύνταξης του προγράμματος του σταθμού, τους εντυπωσίασα όλους με την διορατικότητά μου. Προς Θεού είπα! Πρέπει να βομβαρδίζουμε συνεχώς τους τηλεθεατές μας με διαφημίσεις, κουτσομπολιά, συνταγές, ύμνους για τις τηλεπερσόνες και ναρκισσιστικά εκπομπές τύπου ‘Μπράβο Ρούλα’, χαζοχαρούμενα πρωινούλια, πισινούς, αστρολόγους, καφετζούδες, απάτες με ‘βρες την λέξη’ και διαταγές της μόδας. Δεν είμαστε δημόσια τηλεόραση να ‘προάγουμε’ θέατρο, συναυλίες, όπερα, καλό κινηματογράφο, παιδαγωγικές εκπομπές, βιβλία, ζωγραφική, κριτικές, κ.λπ., κ.λπ. Δεν είναι μόνο ότι αυτά δεν τραβάνε διαφημιστές. Πρέπει να τους κρατάμε σε πνευματικό κώμα για να υπάρχουμε… Θα μας σιχαθούν οι κουλτουριάρηδες; Δεν πειράζει, ξύδι!

Για τα μνημόνια και τις πολιτικές θέσεις δεν αυτοσχεδιάζουμε. Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Παίρνουμε από πάνω επεξεργασμένα σχόλια και απλώς τα διαβάζουμε. Όταν μας λένε να κλάψουμε για τους ανέργους, κλαίμε με ρεαλισμό. Όταν πρέπει να πούμε ότι οι πεινασμένοι και οι άνεργοι “είναι αναγκαία θυσία για την ανάπτυξη” το λέμε στιβαρά. Χρησιμοποιούμε υποχρεωτικά λέξεις κλειδιά (και όχι απαγορευμένες λέξεις): ελεύθερη οικονομία (καπιταλισμός), παγκοσμιοποίηση (ιμπεριαλισμός), άντρα αναρχικών (Πανεπιστήμια), άγνωστοι κουκουλοφόροι (ασφαλίτες), μείωση εργατικού κόστους (μισθοί πείνας), εθνικιστές (φασίστες), κ.α. Σίγουρα δεν αρέσουμε σε αυτούς που αρέσκονται στις παρενθέσεις.

Μια εφημερίδα των αλλονών, έγραψε ότι από το 2008 έως σήμερα απολύθηκαν από τα ΜΜΕ 5000 και κάτι ψιλά, οι δε εναπομείναντες όταν πληρώνονται, εισπράττουν πενταροδεκάρες. Τους κατακεραύνωσα αμέσως και ζωντανά, λαμβάνοντας συγχαρητήρια από ΟΛΟΥΣ τους καναλάρχες, χαμένους και κερδισμένους:  α) πρέπει να ευγνωμονούν που έγραψαν στο βιογραφικό τους κάποιους μήνες δουλειά σε κανάλι, β) εάν δεν τους αρέσει ο μισθός, ας βρουν αλλού ή να διαμαρτυρηθούν στις εταιρείες που μας τους στέλνουν για ενοικίαση. Με κοιτούν περίεργα οι βοηθοί και μου λένε καλημέρα λες και με φτύνουν. Οι βλάκες δεν κατάλαβαν ότι δεν με φτύνουν, απλά βρέχει!

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τις αδειοδοτήσεις. Μπήκαν στα μαγαζιά μας και μας ανακάτεψαν. Μίλησαν για θαλασσοδάνεια. Λες και δεν έχουμε ελεύθερη οικονομία. Δεν κινδυνεύει το αφεντικό, εμείς κινδυνεύουμε. Εμείς κινδυνεύουμε; Νοιώθω λες και ένα τεράστιο τριχωτό χέρι με τράβηξε από το δελτίο ειδήσεων, με έβγαλε από το γυαλί, με πήγε σε μια συνοικία στο πουθενά, με έβαλε μπροστά στο κουτί και βλέπω τον κλώνο μου να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για μένα.

... Πέρασαν τρεις βδομάδες και ζητώ αριστερά – δεξιά, ιδιωτικά και δημόσια, συμπαράσταση. Δεν την βρήκα. Όχι βασικά γιατί τους χαντάκωσα και οι περισσότεροι δεν θέλουν ούτε να ακούν για τον πόνο μας. Απλά λόγω ρυθμού! Τι θέλω να πω; Στην κρίση, εμείς προκαλούμε τον πανικό και τον φόβο, καρυκεύοντας έτσι την μαγική συνταγή του Συστήματος: “Απολύσεις, μισθοί πείνας, αναλγησία, φρικιαστικοί νόμοι, αυστηρότητα, φασισμός, τρομοκρατία, είναι άσφαιρα εάν δεν γίνονται σε συνεχή οργιώδη ρυθμό. Η λαϊκή αλληλεγγύη καταρρέει και οι άνθρωποι είναι εντελώς χειρίσιμοι, όταν πριν συνειδητοποιήσουν την μία συμφορά, σε δευτερόλεπτα έρχεται η άλλη. Τότε το πρόβλημα του άλλου γίνεται καρικατούρα και αναδύεται το ‘ο σώζων εαυτόν σωθήτω’”. Φοβάμαι ότι σύντομα η μνήμη μας θα πνιγεί στην τεράστια καταβόθρα του ενός εκατομμυρίου ανέργων. Φοβάμαι μόνος και γίνομαι θρασύς...

 *Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Ακτινοφυσικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας και του Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας