Η ταξική, και τοξική, «ανεξαρτησία» του κ. Πισσαρίδη

Ο νομπελίστας μας, λοιπόν, ο πολύς κ. Πισσαρίδης, ξεδίπλωνε προχτές στο κυπριακό κανάλι ΡΙΚ τις ρηξικέλευθες προτάσεις του για την καταπολέμηση της διαφθοράς, που, όπως παραδέχτηκε, ευδοκιμεί στο νησί της Αφροδίτης. Εξήγησε λεπτομερώς το σχέδιο που εκπόνησε για το πόθεν έσχες των πολιτικών, το οποίο και απέστειλε στον πρόεδρο της Κύπρου και στη Βουλή, παρά του ότι, όπως μας πληροφόρησε, θέλει να παραμείνει εκτός κομμάτων, καθότι υπεράνω. Όσο για το πόνημά του, τούτο τυγχάνει “τελείως ανεξάρτητο”. Μίλησε και για τα καθ’ ημάς ο νομπελίστας, στο γενικό αναπτυξιακό του σχέδιο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας της Ελλάδας με κάθε λογής μεταρρύθμιση, στα ευρωπαϊκά πρότυπα βεβαίως βεβαίως. Το οποίον σχέδιο, περιττόν να το τονίσουμε, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει: από την αγροτιά και την παιδεία μέχρι το ασφαλιστικό και τα νοσοκομεία. Και είχε, λέει, πολύ ευνοϊκή αντιμετώπιση το σχέδιο αυτό, το γνωστό με το όνομά του, και από τα ΜΜΕ και από όλους. Ε, μόνο η αντιπολίτευση γκρίνιαξε λιγάκι, αλλά, όπως παρατήρησε ο νομπελίστας, αυτός είναι ο ρόλος της, να αντιδρά.

Ήταν, τω όντι, εντυπωσιακός ο νομπελίστας. Για την απλότητα του λόγου του, για την πραότητά του και για την αφοσίωση στο έργο του, μα προ παντός για το ανεξάρτητο του πνεύματός του. Δύο φορές το τόνισε και, αν μπορούσε, θα το ’κανε και περισσότερες: καμιά πολιτική εξάρτηση, καμιά ιδεολογική καταγωγή, καμιά ροπή προς πουθενά. Ό,τι κι αν κάνει, το κάνει διότι αγαπά τον τόπο του, για το καλό των συμπατριωτών του. Δεξιά κι αριστερά δεν λογαριάζει ο νομπελίστας. Εάν του ζητηθεί, από όποιον/αν κι αν του ζητηθεί, ο ανεξάρτητος θα σπεύσει. Τα φώτα του θα φωτίσουν, η προκοπή του θα μεταλαμπαδευτεί.

Αλλά, θα αναρωτηθεί κανείς, τόσες δεκαετίες στα αμφιθέατρα της Εσπερίας, τόση μελέτη, τόση φαιά ουσία, δεν του ’μαθαν πως για να θεραπευτούν περιφερειακά συμπτώματα, οφείλεις να αναμετρηθείς και με τη νόσο; Κοινώς, δεν του ‘μαθαν πως αν θες, όπως αυτός, να σταματήσεις τη διαφθορά -είναι το σχέδιο που εκπονεί και προτείνει στην Κυπριακή Δημοκρατία-, ναι μεν νομοθετείς, λες όμως και δυο τρεις κουβεντούλες, έστω, για το σύστημα που τη δημιουργεί; Κι αν θες να ασχοληθείς με την αναπτυξιακή προοπτική της Ελλάδας, οφείλεις και να καταθέσεις τις απόψεις σου για τις σχέσεις παραγωγής, την εκμετάλλευση ή την υπεραξία; Και αν σε ευλογούν τα ΜΜΕ και το παινεύεσαι, νομπελίστας γαρ, πώς σου ξεφεύγει πως τούτα τις εντολές των ιδιοκτητών τους, του κεφαλαίου δηλαδή, υπηρετούν; Και πώς ξεπερνάς στα πεταχτά, περίπου ακκιζόμενος, τα περί αντιρρήσεων της αντιπολίτευσης; Το χάσμα των ιδεών και των πολιτικών για τον κοινωνικό μετασχηματισμό δεν τον αντιλαμβάνεσαι;

Είναι σχεδόν κοινότοπο: περσόνες τύπου Πισσαρίδη γεννά διαρκώς ο καπιταλισμός, σε όλα τα επίπεδα. Ένας εσμός “ανεξάρτητων” κι “αδέκαστων” ειδικών, περιφέρονται στην παγκόσμια σφαίρα, από χωρίου εις χωρίον, και συμμορφώνουν. Συμβάλλοντας επίσης στην απρόσκοπτη αύξηση του κεφαλαίου, δίχως να αμφισβητούν τους όντως εργοδότες τους, ούτε να αναρωτιούνται για την τύχη των από κάτω. Από κοντά και οι “ανεξάρτητες αρχές”, εξαφανίζουν τις ιδέες από τη δημόσια συζήτηση, επιβάλλοντας, στα μουλωχτά, τη μία και μοναδική άποψη, αυτή που αναπαράγει διαρκώς τον καπιταλισμό.

Αλλά ο/η επιστήμων/ισσα που δεν ενδιαφέρεται για τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις των λόγων και των έργων του, είναι, μάλλον, άνθρωπος λειψός. Διότι αυτοί που οι γνωμοδοτήσεις τους ουδέποτε ωφέλησαν τους λαούς -όπως ο Φρίντμαν στη Χιλή- δεν μπορεί, το ξέρουν. Ξέρουν ότι οι υλικές συνθήκες της ύπαρξης των ανθρώπων, αυτές που καθορίζουν τη ζωή και την ψυχή τους, χειροτερεύουν με τις πολιτικές τους, αλλά τις επιβάλλουν. Όσο δε για την πολυδιαφημιζόμενη ανεξαρτησία τους, δεν είναι παρά προκάλυμμα της ταξικής, και τοξικής, μεροληψίας τους.