Η «συμμορία διαφθοράς»

Σημαντικότατη είναι η παρέμβαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (3-4 Μαρτίου 2018) σχετικά με τα σκάνδαλα, των οποίων ο κατάλογος διαρκώς μεγαλώνει, αφού αποκαλύφθηκε και νέο που έχει σχέση με το Μετρό και ενώ επίκειται το πόρισμα για τα θηριώδη θαλασσοδάνεια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Θαλασσοδάνεια τα οποία έχουν πια ξεπεράσει τα 420 εκατομμύρια ευρώ, και των οποίων εξυπηρετείται το 4-8%. Έτσι για ξεκάρφωμα. Από κει και ύστερα σιγή στρουθοκαμήλου σχετικά με το τι προτίθενται να κάνουν για να επιστρέψουν στον ελληνικό λαό εκείνα που του άρπαξαν.

Αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την άθλια αρπαγή, έχουν επιδοθεί σε ένα ακόμα πιο άθλιο και εμετικό παιχνίδι κατηγοριών και ύβρεων, απειλώντας τους πάντες και τα πάντα. Νομίζοντας ότι δεν γίνεται αντιληπτό πως επί της ουσίας εκείνος που υβρίζεται, απειλείται και πτύεται δεν είναι ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε οι δικαστές, ούτε οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης, ούτε οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος που τους φόρτωσαν τον βάρβαρο χαρακτηρισμό «κουκουλοφόροι». Έναν χαρακτηρισμό όμως ευθέως αυτεπίστροφο, αφού πολλοί από τους αληθινούς κουκουλοφόρους των τραγικών εποχών  έχουν κρυφτεί (για να μην πούμε προβιβασθεί σε ύπατα αξιώματα), μέσα στο πολιτικό παρελθόν της Δεξιάς. Ένα τρισάθλιο παιχνίδι ακραία επιθετικής δειλίας.

Γι’ αυτό εκτός από βαρύνουσα ήταν και απαραίτητη η δήλωση του Πρωθυπουργού, δεδομένου του κορυφαίου θεσμικού του ρόλου. Για να μην καταλύουν οι ενεχόμενοι σε σκάνδαλα κάθε έννοια συντεταγμένου κράτους δικαίου, αλωνίζοντας σαν τραμπούκοι (αναρωτιέμαι, το «σαν» είναι απαραίτητο;) κάθε έννοια λογικής, ηθικής και αισθητικής, μετατρέποντας έτσι το πολίτευμα σε ξέφραγο αμπέλι και τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού (που «αρκετά τους ανέχτηκε» ο πολλά βαρύς Αντώνης Σαμαράς σε μια επίδειξη δυσανεξίας προς τη δημοκρατία), σε αθύρματα.

Είναι ίσως η πρώτη φορά, αν θυμάμαι καλά, που ο Πρωθυπουργός μίλησε ευθέως με ονομασίες και για συμμορία. Είπε δηλαδή ευθέως ότι: «Κυκλώματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ διαμοίραζαν κυριολεκτικά τα ιμάτια του ελληνικού λαού, πολλά χρόνια πριν μας οδηγήσουν στην κρίση και στα μνημόνια». Και επίσης, ότι «σε ανώτατο κρατικό και πολιτικό επίπεδο είχε απλώσει τα πλοκάμια της μια συμμορία διαφθοράς». Το επαναλαμβάνω: «Μια συμμορία διαφθοράς». Τούτο σημαίνει, πως το «αρκετά σας ανεχτήκαμε», κυρ Αντώνη ντερμπεντέρη, επιστρέφεται στον φυσικό του παραλήπτη. Και όποιος έχει ακόμα τα μυαλά στο κεφάλι του και δεν έχει συσκοτίσει τα μυαλά του ο πανικός, ότι τα δεδομένα άλλαξαν. Και ότι τα πράγματα θα προχωρήσουν. Παρά τις σκοτεινές κινήσεις ανάσχεσης των προσπαθειών.

Απαραίτητη λοιπόν και αναγκαία η παρέμβαση του Πρωθυπουργού και μακάρι να αποδειχθεί ότι βασίστηκε σε εδραία δεδομένα και στην αταλάντευτη απόφαση ότι τα πράγματα θα προχωρήσουν γρήγορα, χωρίς βέβαια να παρακάμπτεται το Σύνταγμα και οι νόμοι. Αλλά γρήγορα. Άλλο η απαραίτητη βραδύτητα στην ενδελεχή εξέταση των δεδομένων και άλλο η ύποπτη καθυστέρηση έως να… εξαντληθούν οι ενδιαφερόμενοι. Δηλαδή ο ελληνικός λαός που υπέφερε τα πάνδεινα από τις συμμορίτικες πρακτικές τους.

Στο σημείο που βρισκόμαστε οι καθυστερήσεις όχι απλώς θα κουκουλώσουν, αλλά θα είναι και εξαιρετικά καταστροφικές. Γιατί με κάθε νέο σκάνδαλο, είναι σαν να προστίθεται κι ένα καινούργιο βαγόνι στο τρελό τρένο της διαφθοράς που έρχεται κατά πάνω μας. Και όσο πληθαίνουν οι αποκαλύψεις για τα παλαιότερα σκάνδαλα είναι σα να βαραίνουν κι άλλο τα παλιότερα βαγόνια και να μεγαλώνει η ταχύτητα του τρένου.  

Ή, λοιπόν, θα υπάρξει κάθαρση και θα το σταματήσουμε, ή θα πέσει πάνω μας και θα τα πάρει όλα παραμάζωμα.

Ο Πρωθυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα γίνει έτσι. Άλλωστε ως πολιτικός μηχανικός γνωρίζει από την υδρομηχανική, ότι όταν ξέρουμε πως τα νερά σε ένα χείμαρρο  γίνονται πολύ ορμητικά τον καιρό των μεγάλων υδάτινων εισροών, διευθετούμε την κοίτη του χειμάρρου με «λεκάνες ηρεμίας», έτσι ώστε το νερό να μην δημιουργήσει «πλήγμα κριού» και τα ρημάξει όλα.

Αλλά αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Όπου «λεκάνη ηρεμίας» είναι η απονομή δικαιοσύνης χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς ρωγμώδεις σκιάσεις, χωρίς εκπτώσεις. Και προπαντός χωρίς καθυστέρηση. Γιατί αν χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι πολύ αργά.