Η προπαγάνδα του πολέμου

Ο Τζέιμς Γουίλκινσον, πρώην βοηθός-διευθυντή Επικοινωνίας του προέδρου Μπους, όταν διορίστηκε εκπρόσωπος Τύπου του αρχηγού των στρατευμάτων στο Ιράκ, στρατηγού Φρανκ, έλεγε: «Οι πρώτες εικόνες και τα πρώτα ρεπορτάζ αυτής της σύγκρουσης (σ.σ. στο Ιράκ) θα είναι κρίσιμα, αυτά θα δώσουν τον τόνο στο υπόλοιπο της καμπάνιας»! Ναι, μιλούσε για «καμπάνια» λες και επρόκειτο για το πλασάρισμα αφρόλουτρου! Έτσι «στήνονται» οι ειδήσεις όπως αυτή στο Φιδονήσι της Ουκρανίας, όπου οι ηρωικοί Ουκρανοί στρατιώτες δεν παραδόθηκαν και δήθεν γαζώθηκαν από τους Ρώσους λέγοντάς τους «άντε γ@μηθ@τε»! Οι στρατιώτες, εντούτοις, είναι ολοζώντανοι, αιχμάλωτοι πολέμου. Η ψευδής είδηση όμως παρήγαγε συναίσθημα και έδωσε τον τόνο για το ποιος έχει "δίκιο", ποιος είναι ο "καλός" και ποιος ο "κακός" αυτού του πολέμου.  

Γι' αυτό ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι κρίσιμος στον πόλεμο! Γι’ αυτό οι Αμερικανοί κάνουν τα πάντα για να ελέγξουν την παραγωγή των ειδήσεων και των δημοσιογράφων. 

Κι αυτό γιατί για να υλοποιηθεί το σχέδιο των πολεμικών συγκρούσεων είναι «απαραίτητος ο συνδυασμός αναρίθμητων περιστάσεων (...), είναι αναγκαίο να δεχτούν εκατομμύρια άνθρωποι, στους οποίους βρίσκεται η πραγματική δύναμη -οι στρατιώτες που πυροβολούσαν ή μετέφεραν προμήθειες και κανόνια- να ακολουθήσουν την επιθυμία εκείνων των αδύναμων προσωπικοτήτων (σ.σ. όπως ο Ναπολέοντας και ο τσάρος Αλέξανδρος) και να πειστούν να το κάνουν….» (Τολστόι: Πόλεμος και Ειρήνη. ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ενδεχομένως από την κα. Μενδώνη). Η παραπάνω άποψη μπορεί να έχει ισχύ τόσο για τον πόλεμο του 1812 όσο και για κάθε άλλο πόλεμο.

Για να προετοιμαστεί ο πληθυσμός πρέπει να χειραγωγηθούν τα μίντια, με βάση κάποιους κανόνες με βασικό αυτόν της απόκρυψης της σύγκρουσης συμφερόντων.

Ο πόλεμος παρουσιάζεται ότι γίνεται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την ειρήνη, για την υπεράσπιση της ελευθερίας ενός ανεξάρτητου κράτους όπως η Ουκρανία, ή κάποια άλλη δήθεν ευγενή ιδέα.

Ακολουθεί η δαιμονοποίηση: Εδώ χρησιμοποιούνται τα θεαματικά «μιντιακά ψεύδη». Ο Μιλόσεβιτς, ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο Καντάφι, ο Άσαντ και τώρα ο Πούτιν παρουσιάζονται ως στυγνοί δικτάτορες και χασάπηδες. Και τις περισσότερες φορές είναι. Αλλά πίσω από τη δαιμονοποίηση και την «τρελοποίηση» κρύβεται η σύγκρουση συμφερόντων.

Ένας βασικός κανόνας, επίσης, της μιντιακής «προπαγάνδας του πολέμου» αποσκοπεί στην απόκρυψη της ιστορίας της περιοχής. Αυτό καθιστά ακατανόητες τις τοπικές συγκρούσεις, οι οποίες γίνονται κατανοητές ανάλογα με το νόημα που τους δίνουν οι μεγάλες δυνάμεις, κυρίως εκείνες που ελέγχουν τα μίντια.

Ένας άλλος κανόνας είναι η αποφυγή της υπενθύμισης προηγούμενων χειραγωγήσεων της κοινής γνώμης που θα καθιστούσε δύσπιστη την κοινή γνώμη. Οι εικόνες στο CNN ιρακινών που δήθεν σείουν με ενθουσιασμό την αστερόεσσα, υποδεχόμενοι τους Αμερικανούς στρατιώτες, ήταν σκηνοθεσία του Rendon. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που «πουλούσε» τον πόλεμο για λογαριασμό των Αμερικανών. Ο Rendon είναι εκείνος που ίδρυσε το Εθνικό Ιρακινό Κογκρέσο, την περίφημη δηλαδή αντιπολίτευση που διαδέχθηκε τον Σαντάμ Χουσεϊν στην εξουσία του Ιράκ. Αυτός δημιούργησε, τον Αύγουστο του 2002, το μηχανισμό προπαγάνδας που αποσκοπούσε να πείσει τους λαούς και τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου για την αναγκαιότητα της εισβολής στο Ιράκ. Πλήθος οργανώσεων, δημόσιες και ιδιωτικές, επίσημες και μυστικές, επιφορτίστηκαν με το Μάρκετινγκ της εισβολής στο Ιράκ. Κάθε μία από αυτές είχε μία αποστολή που εντάσσονταν σ’ ένα συνολικό σχέδιο. Έτσι, η Επιτροπή για την Απελευθέρωση του Ιράκ ήταν επιφορτισμένη με τα μίντια. Ανάμεσα σε δείπνα και προγεύματα, οι δημοσιογράφοι υποτίθεται ότι ενημερώνονται από τους υπεύθυνους του Πενταγώνου ή τους συμβούλους του Προέδρου και διοχετεύουν, εν αγνοία τους ή όχι, ψευδείς πληροφορίες στη διεθνή κοινή γνώμη. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, σύμφωνα με τους New York Times, είχε το Γραφείο Στρατηγικής Επιρροής (OSI) του αμερικανικού Πενταγώνου. Σκοπός του η εξαγορά δημοσιογράφων από φίλιες χώρες για να αρθρογραφούν υπέρ των αμερικανικών θέσεων καθώς και η χρησιμοποίηση κάθε είδους εκδηλώσεων για την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Συμπέρασμα: Μην πιστεύετε άκριτα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κυρίως εν καιρώ πολέμου(από καμία πλευρά). 

*Πληροφορίες από το βιβλίο Homo Americanus