Η «πρετεντέρεια» δημοσιογραφία και η... μη κανονική

Πριν ένα χρόνο μας αποκαλούσε "μη κανονικούς δημοσιογράφους", τώρα το αγλάισμα της αδέσμευτης και ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας, αυτός που… ελέγχει και …κατακεραυνώνει καθημερινά τις αδικίες της εξουσίας, μας αποκαλεί "ακτιβιστές της δημοσιογραφίας"!

Όσοι παίρνουν θέση, όπως η Μπέγκελ, όπως η Ακρίτα, όπως ο Ασάνζ, όπως ο Μπεχράκης, όλες/οι αυτοί είναι σύμφωνα με τον Ι. Κ. Πρετεντέρη «ακτιβιστές δημοσιογράφοι»("Μη κανονικοί", όπως έλεγε πέρυσι).

Ακτιβιστής ήταν και ο Μπεχράκης(που έλεγε φωτογραφίζω "για να μη μπορεί να λέει κανείς δεν ήξερα"), τον οποίο τίμησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Μετά θάνατον όμως, γιατί εν ζωή οι ρεπόρτερ που παίρνουν θέση υπέρ των αδυνάτων και των αφανών είναι επικίνδυνοι για την εξουσία και γι' αυτό εξορίζονται στην υπερορία της "μη κανονικότητας"!

 Αλλά ποιοι είναι οι "κανονικοί"; Κανονικοί δημοσιογράφοι σύμφωνα με την «πρετεντέρεια» συλλογιστική είναι μόνο αυτοί που παίρνουν "έτοιμες ερωτήσεις" στις συνεντεύξεις Τύπου των πρωθυπουργών, «κανονική» είναι η δημοσιογραφία του "Μπέρμπερι", η δημοσιογραφία του "κουτσομπολιού", του «Μακελειού» και της «γειτόνισσας» του Λαυρίου, «κανονική» είναι η comme il faut δημοσιογραφία και, κυρίως, η δημοσιογραφία  της «δικτυωμένης ελίτ» των αρθρογράφων και των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, που σιτίζεται στα πρυτανεία της "συντεταγμένης πολιτείας" και στα σαλόνια των οικονομικά ισχυρών.  

Δεν είναι «κανονικός» ο δημοσιογράφος που μιλάει για τους πρόσφυγες και τις παράνομες επαναπροωθήσεις τους, για τα θαλασσοδάνεια και τις οφσορ, αλλά θεωρείται «κανονική» η λογοκρισία του άρθρου της Έλενας Ακρίτα. Το ίδιο "κανονική" θεωρείται και η λογοκρισία που επιβάλλει ο νέος ποινικός κώδικας (ψηφίστηκε χθες από την κυβερνητική πλειοψηφία) και κατήγγειλε τόσο η ΕΣΗΕΑ όσο και ευρωπαϊκές ενώσεις δημοσιογράφων.

Οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοι βιώνουμε έντονα, σήμερα, το εξευτελιστικό δίλημμα που θέτει το σύστημα (της λίστας Πέτσα) και το οποίο είναι:  Ή να γίνουμε «κανονικοί» -να ευθυγραμμιστούμε με τις επιταγές της κυρίαρχης κουλτούρας και πολιτικής και να γίνουμε "τσοπανόσκυλα της εξουσίας"(γαλλικός χαρακτηρισμός)- ή να μείνουμε δήθεν «ανώριμοι», γραφικοί, μη «κανονικοί», ακτιβιστές και άνεργοι. 

Απέναντι σ’ αυτόν τον εκ-βιασμό, η απόρριψη της "κανονικότητας" έχει κόστος γι' αυτούς που την επιλέγουν. Γι' αυτό χρειάζεται το σεβασμό και τη στήριξή μας η γενναία δημοσιογραφία που ανοίγει το δρόμο σε μια νέα ευαισθησία για τους υποτιμημένους, τους λησμονημένους και τους αφανείς, και η οποία αρνείται την υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρών…