Η πλάτη...

Ανατομίας έρωτας

Μάθημα πρώτον:

Πλάτη

Ως και σελήνης φέγγος

η πλάτη της γυμνή,

σε κάλλος κυριαρχούσε.

Και γω σκεφτόμουν:

Ανίσχυρος που είμαι,

στης συμμετρίας της

αμείλιχτη τελειότητα!

Για μια στιγμή που έγειρε,

πυκνή βοστρύχων κώμη,

ακολουθούσε τρυφερά

της κίνησής της ρίγος.

Σε ανατομίας γνώση γύρεψε

ο νους να ξεστρατίσει,

έτσι που γρίφος να λυθεί,

στης φύσης την ουσία!

Μα ω! Σπονδύλων της

τα μαγικά κυρτώματα,

συμπλέξεις αγγείων,

νεύρων και μυών,

πάνω σε οστών ενώματα!

Απόφυσης ψηλάφηση,

σε τρέμοντες δακτύλους!

«Τη λένε ακανθώδη αυτή!»

ριγώντας μου θυμίζει.

«Του πόθου αγκάθι!»

της μηνώ.

Αυτό που μας  ορίζει!

Ξεκινάμε πάντα από την Ανατομία. Του σώματος, των σχέσεων, των πραγμάτων. Διαφορετικά, μένουμε με ελλιπείς πληροφορίες.

Στο μάθημα της Ανατομίας της πλάτης, ο ερωτευμένος, αναζητά την αιτία της γητειάς του από μια όμορφη πλάτη που τον γοητεύει. Προσπαθώντας να απομυθοποιήσει τον έρωτά του σκέφτεται πως κάτω ακριβώς από την κίνηση μιας όμορφης πλάτης και της κώμης που τη θωπεύει, δεν κρύβονται παρά μόνο αγγεία, νεύρα και μύες! «Μια ακανθώδης απόφυση είναι!» του υπενθυμίζει η κοπέλα με νόημα , καθώς αγγίζει τις μικρές προσεκβολές στην πλάτη της. «Ένα αγκάθι του πόθου μας είναι!» Λέει πολύ σωστά αυτός.

Η πλάτη έχει υμνηθεί ποικιλοτρόπως από ζωγράφους. Και η γυναικεία, αλλά και η αντρική. Όχι βέβαια όσο άλλα μέλη,- κυρίως του γυναικείου σώματος, για να είμαστε ειλικρινείς!- Και είναι άδικο. Γιατί αν το σκεφτεί κανείς, η πλάτη είναι το στήριγμα, είναι η ίδια η ζωή!

Μια πρόσφατη ανάρτηση από φίλο καλό, με την υπέροχη πλάτη γυναίκας κάτω από το φως   της σελήνης, του  σουρεαλιστή ζωγράφου Ρενέ Μαγκρίτ, μου ενέπνευσε αυτά τα «μαθήματα ανατομίας». Ελπίζω να γίνουν πολλά, και να εμπνεύσουν και όσους τα μελετούν.