Η παρανέστια Σταυρούπολη...

Ακούω τη δεξιά βουλευτή να μιλάει με ενθουσιασμό για την πανέμορφη φύση της παρανέστιας Σταυρούπολης, τον τόπο καταγωγής της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας. Και σκέφτομαι πόσο διαφέρει το βλέμμα, πόσο μεγάλη σημασία έχει η οπτική γωνία απ’ όπου βλέπει κανείς τον κόσμο.

Αλλιώς βλέπαμε εμείς, ο Λαγωνίκας, ο Σωτήρης από τ’ Αγρίνιο, ο Φερεντίνος, φαντάροι του τάγματος χαρακτηρισμένων, τον τόπο. Το βλέμμα μας τυφλωνόταν από τη φονική ομίχλη που έπεφτε μέχρι το μεσημέρι σαν στάχτη και μπούκωνε τα ιδρωμένα μας πνευμόνια. Θυμάμαι τα μαντού, τα δεκάδες παιδιά που έγιναν φυματικά. Αλλιώς έβλεπαν την «ομορφιά» και οι εξόριστοι Βούλγαροι κομουνιστές, που τα κελιά τους ήταν πίσω από το γήπεδο.

Αυτή η θαυμάσια φύση εμάς μας σκότωνε. Το καταπληκτικό οροπέδιο στην κοιλάδα του Νέστου ήταν η κόλασή μας. Από τότε κατάλαβα ότι η ομορφιά έχει κι αυτή τους εκλεκτούς και τους παραριγμένους της. Όχι ότι δεν είχαμε κι εμείς το δικό μας μερτικό, τους κινηματογραφικούς αποπροσανατολισμούς με τις απαραίτητες τσόντες για την αγχωμένη μαλακία, ή ακόμη την όμορφη καφεπώλησα, που σκούπιζε από καιρό σε καιρό με τον καρπό του χεριού της τον ιδρώτα από το υπέροχο πρόσωπό της.

 Πόσες φορές αλήθεια τραγουδήσαμε:

«Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει..."

Τι καημός!

Τι μαρτύριο...