Η οικειοποίηση της παράδοσης με όρους οικουμενικότητας

«Είχαμε ξεσοΐσει από το γένος μας να μας λένε Αγαμέμνους, να μας προσφωνάν κατά πρόσωπο κι όλους μαζί Λεωνίδες!... Ποιος διάολος ήταν ο κονταρομάχος κειός Πείσανδρος, που είμαστάν του αξαδέροι; Ο άλλος, εκείνος ο Μυρμιδόνας Μενέσθιος, αντάμα με κάποιο Ιδομενεά ποιοι νάσαν; Αποπούθε κι ως που είχαμαν –αναμετάξυ- συγγένεια; Στο χωριό μου με ονομάν Γιαννακό. Δεν λέγεται το ξάφνιασμά μου σαν έμαθα ότι το όνομά μου ήταν Κίμων! Ο συχωριανός μου ο Κολιαβάς εγίνη πράσινος, γιατ’ είχε (του είπαν) συγγένεια με τον Αία!... «Μιμέτης ιγώ δε γένουμαι!...» έκαμε αγαναχτισμένος σαν τ’ άκσε. «Αιάσηδες είν’ αυτοί και τα σόγια τους»!(Γιάννης Σκαρίμπας: «Φυγή προς τα εμπρός»)

 Απολαμβάνω Σκαρίμπα και επικροτώ τον Τριντό του Καναδά καθώς λέει πως "Η διαφορετικότητα είναι η δύναμή μας", απαντώντας στον πλανητικό φασίστα των ημερών. Αλλά το παραπάνω εδάφιο πιο πολύ κι απ' τους αρχαιολάγνους ακροδεξιούς, είναι αφιερωμένο σε κάτι αριστερούς της αμορφωσιάς, μάλλον της ημιμάθειας, της... "καθαρότητας" και της "συνέχειας", που αναζητούν ταυτότητα στον "μικρό" τόπο και όχι στον ουτόπο, στο εθνικό και όχι στο οικουμενικό!  

Αυτό το μείγμα αρχαιοπληξίας σχετικά με την καταγωγή μαζί με τη βιωμένη χριστιανική συμβολική τάξη(«κι όλο πούξερε ήταν να λέει ‘’κύργιε ελέησο’’»), ανοίγει το δρόμο στο ρατσισμό και το φασισμό. Μορφικά, η δημοτική-καθομιλουμένη του Σκαρίμπα συγκρούεται με την επιβαλλόμενη από τα πάνω αρχαία ελληνική. Η πραγματική παράδοση τετρακοσίων χρόνων γίνεται μία "μαύρη τρύπα", που επιχειρείται να καλυφθεί με ένα χρονικό άλμα και μία επινοημένη, αρχαιοπρεπή παράδοση. Εδώ πλέον δημιουργούνται δύο κόσμοι(οι πάνω και οι κάτω), που εκφράζονται κυρίως μέσω της γλώσσας. Οι "πάνω" θα αποκτήσουν τον δικό τους εσωτερικό κώδικα μέσω της αρχαΐζουσας, η οποία προς "τα έξω" θα λειτουργεί απολύτως αυταρχικά, ως άγνωστη γλώσσα, καθώς ήταν αδύνατο να επικοινωνήσει με τους "κάτω", που «κατοικούν» μόνο τη δημοτική γλώσσα.

Η επιβολή αυτής της αρχαιοπρεπούς γλώσας(οι Αγαμέμνοι και οι Αιάσηδες) και ουσιαστικά η απαγόρευση της δημοτικής, θα αντιστοιχεί σε ακρωτηριασμό, καθώς καθιστά τους ανθρώπους αφύσικους, διακόπτοντας τον μαγικό ερωτροπισμό της ψυχής τους με τη φύση, δηλαδή την ποίηση της ζωής τους. Η αρχαία θα γίνει ένας δυναστικός λόγος, ο λόγος του αθηνοκεντρικού κράτους, που πολύ αργότερα θα εκφραστεί με τα «γκρικλις». Ο «κάτω», ο λαϊκός άνθρωπος θα ανακαλυφθεί από τους διανοούμενους εκείνους που θα δουν σ’ αυτόν την αυθεντικότητα της ζώσας παράδοσης(της μη δυτικής νεωτερικότητας) σε αντιπαραβολή με τον αναφομοίωτο χαμαιλεοντικό μιμητισμό του αστού με τον «επαρχιώτικο, ευρωπαΐζοντα αισθητισμό» του.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, καθώς πληροφορήθηκα ότι οι ιθύνοντες μοίρασαν, λέει, λεξικά στους πρόσφυγες. Στους ντόπιους, αλήθεια, πότε θα μοιράσουν; Έτσι ώστε να λένε όλα τα παιδιά, "παιδιά", και όχι κάποια από αυτά "λαθρομεταναστάκια";

Μέχρι πότε η αριστερά θα χαρίζει την παράδοση στην ακροδεξιά, ανοίγοντας το δρόμο στο φασισμό, καθώς όταν επιχειρεί να την οικειοποιηθεί το κάνει με όρους ακραίου εθνικισμού και όχι οικουμενικότητας;